ร่างสูงที่เดินออกมาจากห้องน้ำ ถอนหายใจด้วยความหน่ายเหนื่อย เมื่อไม่เห็นร่างแน่งน้อยนอนอ้อยสร้อยอยู่บนเตียงเหมือนเช่นเคย รีบสวมใส่เสื้อผ้าเดินลงมาดูข้างล่าง เป็นไปตามที่คิด สาวน้อยของเขานอนทำตัวเล็กอยู่บนโซฟาแคบๆ
เขาส่ายศีรษะอย่างไม่เข้าใจ ว่าเจ้าหล่อนจะงอนอะไรนักหนา รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่เคยง้ออยู่แล้ว ยังจะใจน้อยไปเรื่อย
“แพร” ตัดสินใจเรียกอีกที เพราะยังไงเขาก็ปล่อยให้เธอนอนตรงนี้ไม่ได้
“หนูแพร” เรียกซ้ำ ครั้นคนนอนก่อนยังนิ่ง กระทั่งทนไม่ไหว จึงยื่นแขนไปเขย่าร่างน้อยให้รู้สึกตัว ซึ่งก็ได้ผล
“ขึ้นไปนอนข้างบน” บอกคนที่ลืมตามอง ดูท่าว่าเธอยังไม่ได้หลับจริงๆ เลยด้วยซ้ำ แค่แกล้งหลับมากกว่า
“ไม่ค่ะ แพรจะนอนตรงนี้”
“อย่าดื้อนะหนูแพร ฉันบอกให้ขึ้นไปนอนข้างบน”
“…………”
“เธอก็รู้ว่าฉันนอนคนเดียวไม่ได้ อยากให้ฉันฝันร้ายตายหรือไง” ชายหนุ่มตัดพ้อเสียงอ่อน มากกว่าจะขู่ตะคอกเหมือนที่เคยทำบ่อยๆ
“………
