เจ้าของคำพูดหวานเลี่ยนที่เดินตรงเข้ามา แต่งกายในชุดกางเกงสีฟ้าอมเทากับเสื้อเชิ้ตสีขาว มีเสื้อสูทสีเดียวกับกางเกงพาดอยู่ที่แขน ทรงผมนั้นถูกเซตไว้จนเรียบกริบ ดวงหน้าหล่อเหลาเผยรอยยิ้มแพรวพราย
“สวัสดีค่ะคุณนนท์”
“ผมเสียใจเรื่องคุณแม่ด้วยนะครับ น่าเสียดายนัก เพราะคุณแพงใจร้ายไม่ยอมให้เบอร์โทร. ผมไว้ ไม่อย่างนั้นผมคงไปร่วมงานด้วยแล้ว จะได้อยู่เคียงข้างตอนคุณแพงทุกข์ใจ”
“อ้วก”
เสียงอ้วกที่ดังขึ้นจากทางด้านหลัง ทำให้เจ้าของคำพูดหันไปมองอย่างฉุนๆ แต่กลับพบเพียงผู้ชายสามคนกำลังซบหลับและแข่งกันกรนอยู่บนโซฟา ไม่มีใครมีทีท่าว่าตื่นขึ้นมาส่งเสียงบาดหูนั่นเลยสักคน นนทวัชรจึงคิดว่าหูเขาฝาดเฝื่อนไป อาจเป็นเสียงกรนที่ดังคล้ายกับคำว่าอ้วกก็เป็นได้
พิมพกานต์แน่ใจว่าเจ้าของเสียงนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพสวัต เพราะตอนเธอชำเลืองไปมองยังเห็นอีกฝ่ายยักคิ้วให้ พร้อมด้วยรอยยิ้มกวนประสาทแล้วทำท่าหลับต่ออย่างเ
