“ไป...น้องแพงพาแม่กลับบ้านกันเถอะ” พรเพ็ญเอ่ยเตือนหลานสาวเมื่อเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว
“จ้ะน้าเพ็ญ” พิมพกานต์มองไปทางเตาเผาศพนิ่งๆ อีกครั้ง ก่อนจะตัดใจเบือนหน้าแล้วออกเดินตามหลังน้าสาวโดยไม่หันกลับไปมองอีกเลย
“น้องแพง”
เสียงเรียกของน้าสาวทำเอาคนนอนเอนกายหลับตาอยู่บนเก้าอี้โยกภายในศาลาทรงไทยถึงกับสะดุ้งสุดตัว เพราะกำลังตกอยู่ในความคิดต่างๆ นานา จนคนเรียกถึงกับหัวเราะคิกเมื่อเห็นท่าทางของหลานสาว
“แหม...น้าเรียกแค่นี้ถึงกับตกใจเลยเหรอจ๊ะ”
“โธ่...ก็น้าเพ็ญเล่นมาเงียบๆ นี่จ๊ะ” คนเป็นหลานสาวพูดน้ำเสียงอ่อย ดวงหน้าเรียวสวยแม้จะยังคงแฝงรอยหมองเศร้าแต่ก็มีน้ำมีน้ำมีนวลขึ้นกว่าเดิม รวมทั้งดวงตาทั้งคู่ก็ดูสดใสขึ้นเช่นเดียวกัน
“น้ามายืนมองตั้งนานแล้ว แต่เห็นน้องแพงยังนอนนิ่งอยู่”
พิมพกานต์ยิ้ม “แพงคิดอะไรเพลินไปหน่อยจ้ะ แล้วยายล่ะจ๊ะ”
คำถามของหลานสาวเรียกสีหน้ากลัดกลุ้มให้เกิดกับคนเป็นน้
