“แม่....”
พิมพกานต์จ้องมองไปยังไฟที่กำลังลุกไหม้โลงศพของผู้เป็นแม่ แล้วต้องรีบเบือนหน้าหนีภาพดังกล่าว ดวงตาคู่สวยทั้งคู่แดงช้ำ
หลังสวดศพจนครบเจ็ดวันกระทั่งถึงวันฌาปนกิจ หลายคืนที่ผ่านมามีผู้คนมาร่วมในงานมากมายจนสัปเหร่อบอกว่าตั้งแต่สร้างเมรุเผาศพมาหลายปี ยังไม่เคยมีงานศพใครมีคนมาร่วมงานมากมายเช่นนี้มาก่อน
คืนแรกพิมพกานต์อาจจะยังทำใจยอมรับความสูญเสียไม่ได้ แต่เมื่อวันเวลาผ่านพ้นมาจนถึงขณะนี้ หญิงสาวเข้มแข็งขึ้นมาก ทั้งเริ่มทำใจได้แล้วเมื่อคิดตามคำพูดที่ว่า
‘คนเราย่อมมีเกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นธรรมดาของโลก’
“แม่จ๋า ถ้าชาติหน้ามีจริงขอให้แม่มาเป็นแม่ของแพงอีกนะจ๊ะ แพงขอโทษที่ชาตินี้ไม่ได้ดูแลแม่เลย” คนเป็นลูกกระซิบฝากไปกับสายลมเย็นที่พัดกรูเกรียวอยู่รอบตัว ไม่มีน้ำตาสักหยดบนใบหน้า อาจเป็นไปได้ว่าเพราะเธอร้องไห้มาเยอะจนไม่มีน้ำตาจะไหลแล้ว
“น้องแพง เป็นไงบ้าง” พรเพ็ญถามหลานสาวด้วยความเป็นห่
