ญาดาพาลูกสาวเดินไปสมัครงานยังบ้านแห่งหนึ่งที่ติดป้ายรับสมัครแม่บ้าน คนที่ออกมาต้อนรับเป็นผู้ชายวัยห้าสิบ เขามองเห็นสองแม่ลูก เห็นรดาที่มัดผมทาแป้งขาวเต็มสองแก้มท่าทางสติไม่สมประกอบแล้วยิ้มออกมาอย่างเป็นมิตร
“มาหาใครเหรอครับ”
“เราเห็นป้ายติดอยู่หน้าบ้านว่ารับสมัครแม่บ้านค่ะ ฉันเลยอยากจะมาขอสมัครทำงานที่นี่”
“ผมจ้างได้แค่คนเดียวครับ สองคนน่าจะจ้างไม่ไหว”
“ไม่เลยค่ะ ฉันรับค่าแรงแค่คนเดียวแต่ขอให้พาลูกสาวมาด้วย เพราะต้องดูแลแกอย่างใกล้ชิด” ญาดาบอกด้วยท่าทีที่น่าสงสาร
“ก็ได้ครับ บ้านหลังนี้มีผมกับลูกชายอยู่กันแค่สองคน ภรรยาของผมเธอไม่อยู่ ด้วยเราแยกกันอยู่ได้เดือนกว่าแล้วกำลังอยู่ในช่วงคุมความประพฤติผมอยู่ ก็เลยไม่มีคนทำงานบ้านอย่างที่เห็นนี่แหละครับ” เขาพูดแล้วมองรดาด้วยสายตาที่ปรารถนาทำให้ญาดารอบยิ้มอยู่ในใจ
“ถ้าอย่างนั้นให้เราเริ่มงานวันไหนคะ”
“วันพรุ่งนี้เลยก็ได้ครับ วันนี้ค่ำแล้ว ย
