เพียงออรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาหลังจากหลับใหลไปยาวนานเพราะพิษไข้ ดวงตาค่อยๆ ปรือลืมขึ้นทีละนิด ก่อนจะขมวดคิ้วแปลกใจเมื่อไม่เห็นแสงตะวันอีกแล้ว
“มืดแล้วหรือนี่”
หล่อนพึมพำกับตัวเอง ขณะจะขยับตัวลุกขึ้นนั่ง แต่ความเจ็บลึกที่ซอกขาก็ทำให้ดวงหน้างามต้องบิดเบี้ยวเพราะความระบม
ตรงนี้ไง...
ตรงนี้ที่ถูกคนเถื่อนรุกรานอย่างเอาแต่ใจ เขาไม่ปรานีไม่ปราศรัย ไม่แม้แต่จะโยนเสี้ยวเศษความเมตตามาให้ แม้จะวิงวอนร้องขอแค่ไหนก็ตาม
หล่อนรู้มาตลอดว่าผู้ชายที่ตัวเองแอบรักเป็นผู้ชายเถื่อน แต่ไม่คิดว่าเขาจะกระทำรุนแรงกับผู้หญิงบนเตียงได้มากมายถึงเพียงนี้
หล่อนโชคดีแล้วใช่ไหมที่รอดมาได้ ไม่ตายอยู่ใต้ร่างทรงพละกำลังของเขา
หยาดน้ำตาไหลรินออกมาอาบแก้ม กลีบปากอิ่มที่ยังบวมเจ่อเพราะถูกจุมพิตนับครั้งไม่ถ้วนจากฟาเบียนสั่นเทาน่าเวทนา
หลังมือเล็กยกขึ้นป้ายน้ำตาหลายครั้ง แต่น้ำตาก็ไม่ยอมแห้งเหือดจากแก้มนวลแม้แต่น้อย มันยิ่งทะ
