ปล่อยหรือ...
การปล่อยแม่สาวเนื้อหวานคนนี้ คือสิ่งสุดท้ายในโลกที่เขาจะทำต่างหาก อย่างน้อยๆ ก็ไม่ใช่ตอนนี้ ที่จะปล่อยหล่อน
ฟาเบียนคิดในใจ
“หนีออกมาจากโรงแรมก่อนทำไม”
หล่อนเม้มปากเป็นเส้นตรง แต่ก็ไม่ได้โต้ตอบออกมา ทำแค่เบี่ยงหน้าหนีทั้งน้ำตา
“และก็ไม่ต้องถามนะว่าฉันรู้ได้ยังไงว่าเป็นเธอ เพียงออ”
น้ำตาที่คลอเบ้าตอนนี้ไหลรินอาบแก้ม หล่อนพยายามดิ้นรนแต่เขาไม่ปล่อย
“ได้โปรด... ปล่อยฉันเถอะค่ะ อุ๊ยย”
ฟาเบียนฝังปลายจมูกลงกับแก้มนวลอย่างอดใจไม่ไหว กลิ่นหอมของหล่อนกรุ่นฟุ้งอยู่ในโพรงจมูก และมันก็เป็นกลิ่นสาบสาวที่ลืมไม่ลงเอาเสียเลย
“ไม่ปล่อย”
“ทะ... ทำไมคะ... ฉันไม่มีอะไรจะให้คุณแล้ว ปล่อยเถอะค่ะ ฉันรับรองว่าจะไม่เอาเรื่องที่คุณ... เอ่อ... ข่มเหงฉันไปบอกใคร ฉันสาบาน”
“เชื่อได้หรือ”
เขาพูดเสียงหยอกเย้า ดวงตาคมกริบกวาดมองใบหน้างามตลอดเวลา
“น้ำคำของผู้หญิงเชื่อไม่ได้หรอก”
“แต่ฉันสาบานค่ะ
