“น้าเกรงใจคุณหมอน่ะค่ะ”
“ไม่ต้องเกรงใจผมหรอกครับ ผมยินดีทำเพื่อคนไข้ของผมครับ”
เพียงออแอบมองค้อนคนเจ้าเล่ห์ แต่ก็แสดงอาการออกไปมากไม่ได้ เพราะกลัวว่าท่านจะสงสัย
ฟาเบียนอมยิ้ม เดินไปส่งวันเพ็ญที่ประตูห้อง และเมื่อหญิงวัยกลางคนเดินข้ามธรณีออกไป เขาก็ดึงบานประตูปิด และกดล็อกทันที
“คุณ... ล็อกประตูทำไมคะ”
คนที่นอนราบอยู่ ดีดตัวลุกขึ้นทันควัน หน้าตาของหล่อนตื่น และซีดขาว
มุมปากของฟาเบียนยกขึ้นสูงเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ขณะก้าวเข้ามาหยุดที่ข้างเตียง
“ก็ฉันอยากอยู่กับเธอตามลำพัง”
“แต่ฉัน... ไม่อยากอยู่กับคุณค่ะ”
“เธอเลือกได้หรือ”
เขาประกาศชัยชนะด้วยการรั้งร่างของหล่อนเข้าไปกอด และก้มลงจูบหนักๆ
“อื้อ...”
“แม่เธอสั่งว่าอย่าดื้อกับหมอ ลืมไปแล้วหรือไง”
“แต่นั่น... เพราะแม่ไม่รู้ว่าคุณคือหมอเจ้าเล่ห์ นี่ปล่อยฉันนะคะ”
“ไม่ปล่อย ต้องจูบเธออีก”
เขาหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวเก่าที่แม่เคยนั่ง
