เช้าวันต่อมา เรอันเดินตัวเอียง ขากระเผลกเข้ามาในโรงพยาบาล และก็เดินสวนเข้ากับบาสเตียนพอดิบพอดี
“ไปทำอะไรมาล่ะเรอัน ทำไมดูท่าทางเมื่อยๆ แบบนั้นล่ะ”
เรอันยิ้มแห้งๆ
“ผมไปนวดมาครับ”
“หื้อ? ไหนนายเคยบอกฉันว่าไม่ชอบนวด เพราะว่ามันทั้งจั๊กจี้และเจ็บยังไงล่ะ”
“คือว่าผม...”
แต่ก่อนที่เรอันจะตอบ เสียงอันสดใสอย่างน่าอัศจรรย์ใจของฟาเบียนก็ดังแทรกขึ้นเสียก่อน
“อ้าว พี่บาสมาแต่เช้าเลยนะครับ”
“พี่มากกว่าที่ต้องถามนาย ฟาเบียน”
“อ้าว ทำไมต้องมาถามผมล่ะครับ ผมมีอะไรผิดปกติตรงไหนกัน”
ฟาเบียนกางสองมือออกไปด้านล่าง และทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
เรอันอยากจะบอกเจ้านายนักว่า ฟาเบียนผิดปกติมากตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่ก็ทำได้แค่คิด
“ปกตินายมาเก้าโมงเช้าไม่ใช่เหรอ”
“ครับ”
บาสเตียนยกนาฬิกาข้อมือของตนเองให้น้องชายมอง ก่อนจะพูดขึ้น
“แต่นี่เพิ่งเจ็ดโมงห้านาที”
ฟาเบียนไหวไหล่น้อยๆ
“ก็เมื่อคืนผมหลับสบายมาก และ
