เพียงออตักอาหารเช้าของโรงพยาบาลใส่ปากได้เพียงแค่สามคำ ก็ตัดสินใจวางช้อนลง ปกติหล่อนไม่ใช่คนกินเก่งอยู่แล้ว ทำให้ยิ่งป่วยก็ยิ่งไม่ค่อยอยากอาหาร
หญิงสาวค่อยๆ ขยับลงจากเตียง เพื่อที่จะดันโต๊ะที่ใช้วางถาดอาหารไปไว้ที่เดิม แต่ประตูห้องพักฟื้นถูกใครบางคนผลักเข้ามาเสียก่อน
“คุณหมอ... ฟาเบียน...”
หล่อนครางชื่อของผู้ชายในชุดกาวน์สุดหล่อในลำคอแผ่วเบา ในขณะที่เขาก้าวเข้ามาหา มองชามอาหารเช้าที่มีรอยกินไปนิดเดียวสลับกับใบหน้าของหล่อน
“กินเป็นแมวดมจริงๆ ด้วย”
หล่อนกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอด้วยความยากลำบาก ไม่ต้องการเผชิญหน้ากับเขาเลย แต่ไม่รู้ทำไม เขาถึงได้วนเวียนมาใกล้ๆ บ่อยนัก
“ฉันอิ่มแล้วค่ะ”
หล่อนตอบถนอมเสียง และจะล้มตัวลงนอน แต่มือใหญ่คว้าแขนเรียวเอาไว้เสียก่อน
“ยังนอนไม่ได้ เธอต้องกินต่อ”
“ไม่ค่ะ ฉันอิ่มแล้วจริงๆ”
“อย่ามาดื้อ เธอต้องกินอีก กินแค่นี้จะมีเรี่ยวมีแรงได้ยังไงกัน”
เขาตำหนิเสีย
