ตอนที่ 8
1096 คำ
แต่ให้ตายเถอะ ทำไมสายตาของเขาจะต้องไปสะดุดกับจุดเลือดเล็กๆ บนผ้าปูเตียงสีขาวนั่นด้วย
ความเดือดทะลักทลายเข้ามาทำร้ายเขาอย่างบ้าคลั่ง เมื่อพบว่าสิ่งที่เห็นมันคือหลักฐานชิ้นสำคัญ ที่แสดงให้เขารู้ว่าเมื่อคืน
ใช่... เมื่อคืนผู้หญิงคนนั้นไม่ได้แกล้งแสดงละคร!
บ้าไปแล้ว!
ฟาเบียนแทบจะยกมือขึ้นทึ้งหัวของตัวเอง เมื่อพบว่าเมื่อคืนตนเองได้พร่าผลาญพรหมจรรย์ของผู้หญิงคนหนึ่งไปอย่างป่าเถื่อน
ป่าเถื่อน...
ใช่ เขาไมได้อ่อนโยน เพราะคิดว่าหล่อนกำลังแสดงละคร และให้เสียงร้องไห้คร่ำครวญ เขาก็คิดว่าหล่อนแค่ตีบทแตกเท่านั้น
ร่างกำยำที่เปลือยเปล่าไปทั้งตัวทรุดนั่งบนเตียง นิ้วยาวไล้กับจุดเลือดหลายจุดนั้นไปมา หัวใจของเขาเย็นเฉียบ เมื่อจินตนาการไปกว่า หล่อนอาจจะฉีกขาดเพราะความใหญ่โต และไม่ปรานีของตนเอง
แถมเขายัง...
นอนกับหล่อนแทบตลอดทั้งคืน...
“พระเจ้า... นี่มึงทำอะไรลงไปวะไอ้ฟาเบียน!”
ความรู้สึกผิดเป็นความรู้สึกใหม่เอี่ยมที่เกิดขึ้นในหัวใจของฟาเบียน เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน แต่... แต่ตอนนี้กำลังจะเป็นบ้าเพราะความรู้สึกนี้
แล้วนี่เขาจะไปถามหาหล่อนได้ที่ไหนกัน เพราะตอนที่มีอะไรกันเขาไม่ได้สนใจหน้าตาของหล่อนเลย ตั้งหน้าตั้งตาเอาอย่างเดียว
“ไอ้ฟาเบียนนะไอ้ฟาเบียน ทำไมมึงหื่นแบบนี้”
เขาด่าทอตัวเอง ก่อนจะคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาเลขาคนสนิทที่เป็นคนส่งผู้หญิงคนนี้มาให้
“นายไปเอาผู้หญิงคนนี้มาจากที่ไหน เรอัน”
“ผมได้มาจากนายหน้าอีกทีหนึ่งครับ”
“ไปสืบมาให้ได้ว่าเธอเป็นใคร อยู่ที่ไหน เพราะฉันต้องการพบผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง โดยเร็วที่สุด”
“เอ่อ... เธอขโมย... อะไรไปหรือครับ”
เรอันถามด้วยความสงสัย เพราะปกติเจ้านายของตนเองไม่เคยแม้แต่จะสนใจคู่นอนมาก่อน
“ทำตามที่ฉันบอก อย่าถาม”
“ครับ... ครับคุณหมอฟาเบียน”
ฟาเบียนกดตัดสายสนทนา เขานั่งหงุดหงิดงุ่นง่านอยู่ไม่นาน ก็พบว่าแผงยาคุมฉุกเฉินบนหัวเตียงยังอยู่ครบถ้วน
ดวงตาคมกริบที่อยู่ในกรอบของแพขนตางอนยาวเบิกกว้าง ลูกกะตาดำแทบจะถลนออกมานอกเบ้าตา
เมื่อคืนเขาเอาดุขนาดนั้น แถมครั้งแรกก็ไม่ได้ใส่ถุงยาง และเจ้าหล่อนก็ไม่ยอมกินยาคุมฉุกเฉินตามที่เขากำชับก่อนจะหลับไปอีกต่างหาก
ฟาเบียนผุดลุกขึ้น ความหวาดกลัวทะลักเข้าสู่เนื้อหัวใจอย่างบ้าคลั่ง แต่นั่นมันไม่ใช่หายนะสุดท้ายสำหรับผู้ชายจอมเย่อหยิ่งอย่างเขาหรอก
“อะไรอีกวะ”
ชายหนุ่มก้มลงหยิบอะไรบางอย่างที่ฝ่าเท้าสัมผัส และเมื่อหยิบมันขึ้นมาดูก็พบว่าคือถุงยางอนามัยที่ตนเองใช้แล้วเมื่อคืนนั่นเอง
“พระเจ้า... ถุงยางก็แตกหรือนี่?!”
ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างอ่อนแรง ในชีวิตของเขาไม่เคยพานพบกับเหตุการณ์ร้ายๆ แบบนี้มาก่อนเลย มันไม่เคยผิดพลาดแบบนี้
ฟาเบียนยกมือขึ้นลูบหน้าตนเองแรงๆ และเอนกายพิงศีรษะกับขอบเตียงเอาไว้อย่างหมดสภาพ
วันเพ็ญเห็นสภาพของลูกสาวที่เพิ่งกลับมา ก็แทบจะทรุดลงกองกับพื้น
“เพียง... ใครทำลูก”
วันเพ็ญเข้าไปดึงลูกสาวเข้ามากอดแนบอก ละล่ำละลักถามด้วยความตกใจ
เพียงออร้องไห้ชอกช้ำ ซบหน้ากับอกของมารดาด้วยความเสียใจเป็นที่สุด
“แม่จ๋า... เพียง... เพียงถูกข่มขืน...”
วันเพ็ญถึงกับหน้าซีดเผือด หญิงวัยกลางคนขยับออกห่างลูกสาว และมองสภาพบอบช้ำด้วยความปวดใจ
“ใคร... ใครมันทำลูกของแม่”
หล่อนจำได้ว่าเจ้าของร้านส่งเพียงออไปนวดให้กับลูกค้าผู้หญิงสูงวัยที่โรงแรมหรู แต่ทำไม... ทำไมลูกสาวของหล่อนถึงหายไปทั้งคืน และก็กลับมาในสภาพราวกับถูกรุมโทรมมาแบบนี้
“ไม่มีคุณเจนนิเฟอร์จ้ะแม่... ไม่มี...”
“ทำไมมันเป็นแบบนี้ล่ะเพียง... ทำไมลูกของแม่ถึงถูกทำร้ายแบบนี้”
เพียงออสะอึกสะอื้นด้วยความทุกข์ทรมานใจ และด้วยความบอบช้ำจากการถูกเสพสมมายาวนานไม่ได้หยุดพัก ทำให้หญิงสาวหมดสติไปในที่สุด
“เพียง!”
วันเพ็ญประคองร่างไร้สติของลูกสาวเอาไว้ด้วยความตกใจ
“เพียงลูกแม่... เพียงเป็นอะไรลูก...”
“เกิดอะไรขึ้นเหรอพี่เพ็ญ... ตายแล้ว นั่นหนูเพียง... ทำไมถึง...”
พนักงานนวดเพื่อนร่วมงานของวันเพ็ญแสดงความตกใจออกมาเมื่อเห็นสภาพของเพียงออ
“น้อย ไปเรียกรถพยาบาลให้ที... ได้โปรดเถอะ”
“จ้ะพี่เพ็ญ ฉันจะไปเดี๋ยว”
น้อยหน่าวิ่งออกไปแล้ว วันเพ็ญก็กอดลูกสาวเอาไว้แน่น และร้องไห้ด้วยความเสียใจ
“ลูกสาวของฉันเป็นยังไงบ้างคะคุณหมอ”
วันเพ็ญถามคุณหมอด้วยความร้อนใจ เพราะเป็นห่วงลูกสาวเหลือเกิน
“คนไข้อ่อนเพลียมากนะครับ และกิจกรรมที่ทำเมื่อคืนก็คงหนักไปหน่อย ก็เลยอาจทำให้ร่างกายรับไม่ไหว ต้องพักผ่อนเยอะๆ ครับ”
วันเพ็ญรู้ดีว่าคุณหมอหมายถึงอะไร และหล่อนก็ไม่ได้บอกคุณหมอว่าลูกสาวถูกข่มเหงมา
“เอ่อ... ขอบคุณค่ะคุณหมอ”
คุณหมอวัยกลางคนยิ้มให้อย่างใจดี ก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้งด้วยความเป็นห่วง
“สามีของคนไข้มาด้วยหรือเปล่าครับ”
“เอ่อ ลูกสาวของฉันยังไม่ได้แต่งงานค่ะ”
“งั้นแฟนของเธอล่ะครับ มาด้วยหรือเปล่า ผมอยากคุยด้วยนะครับ”
วันเพ็ญหลบสายตาของคุณหมอ ก่อนจะอ้อมแอ้มตอบออกไปเบาๆ
“ไม่... ไม่ได้มาค่ะ”
หล่อนจำต้องโกหก เพราะไม่ต้องการทำให้เรื่องราวที่เกิดขึ้นมันฉาวโฉ่
“งั้นหมอฝากคุณแม่ของคนไข้ ไปบอกแฟนของคนไข้หน่อยได้ไหมครับ”
“ดะ... ได้ค่ะ” วันเพ็ญจำต้องเงยหน้าขึ้นมองคุณหมอ
“บอกให้แฟนของคนไข้ เบามือเรื่องอย่างว่าลงหน่อยนะครับ”
“เอ่อ... ค่ะ”
“งั้นหมอขอตัวก่อนครับ”
คุณหมอเดินออกไปจากห้องฉุกเฉินแล้ว ในขณะที่วันเพ็ญยืนเกาะเตียงเล็กๆ ที่ลูกสาวยังคงนอนหลับนิ่งด้วยความสงสารจับหัวใจ
ถ้าหล่อนใจแข็งกว่านี้ ไม่อนุญาตให้เพียงออมาช่วยรับลูกค้าเพื่อหารายได้เสริม เหตุการณ์เลวร้ายนี้ก็คงไม่เกิดขึ้นหรอก
“แม่ผิดเอง... แม่ผิดเอง เพียง...”
วันเพ็ญซบหน้าลงกับฝ่ามือของลูกสาว และร้องไห้ด้วยความเสียใจเป็นที่สุด
- ผู้เขียน
