ตอนที่ 7

1083 คำ

หล่อนไม่ได้ฝันไป... เพียงออไม่ได้รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเพราะแสงแดดยามเช้า แต่ที่หล่อนตื่นก็เพราะว่าถูกผู้ชายใจร้ายสอดแทรกอวัยวะเพศใหญ่ยาวเข้ามาในตัว และโยกคลึงอย่างหื่นกระหาย เขาเคลื่อนไหว กระแทกกระทั้น ความแข็งชันมันเสียดสีไปกับกล้ามเนื้ออ่อนภายใน ไม่สนใจเลยว่าหล่อนจะบอบช้ำสักแค่ไหน กับบทสวาทยาวนานหลายชั่วโมงติดของเขา หล่อนน้ำตาไหลริน แม้จะเสียวซ่านยามที่ถูกเขากระทำ แต่หลังจากนั้น หลังจากที่เขาล้มฟุบลงนอนข้างกาย และหลับใหลไปเพราะความเหนื่อยอ่อน ความเจ็บปวดรวดร้าวน่าสมเพชก็ระเบิดขึ้นกลางอก กลีบปากอิ่มสั่นระริกเพราะแรงสะอื้น มือเล็กต้องยกขึ้นปิดปากอิ่มเอาไว้ เพราะไม่ต้องการให้เขาตื่นขึ้นมา และทำร้ายด้วยการสอดใส่ความเป็นชายเข้ามาในกายสาวอีก หล่อนอดทน เฝ้ารอ รอคอยจนได้ยินเสียงกรนเบาๆ จากคนข้างกาย จึงค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ท่ามกลางความเจ็บระบมในความเป็นหญิง แต่หล่อนก็จำต้องอดทนเอาไว้ เพราะต้องไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ‘ยาคุมฉุกเฉินอยู่หัวเตียง กินซะด้วย’ คำสั่งเลือดเย็นของเขาที่คำรามใส่หน้าก่อนที่เขาจะหลับใหลไปยังดังกึกก้องอยู่ในหู แต่เพราะความหวาดกลัวทำให้หล่อนหลงลืมที่จะหยิบมันติดมือมาด้วย หล่อนก้าวลงยืนกับพื้นห้องที่เย็นเฉียบ กายสาวบอบช้ำจนแทบจะทรงตัวไม่ไหว หล่อนค่อยๆ เอื้อมไปกระตุกโคมไฟที่หัวเตียงฝั่งตนเองให้สว่างขึ้น เพื่อที่จะควานหาอาภรณ์ที่ถูกเขาฉีกกระชากออกไปจากกายเมื่อหลายชั่วโมงก่อนมาสวมใส่ แต่หล่อนกลับมองหาเสื้อในกับกางเกงชั้นในไม่เจอ ไม่รู้ว่าเขาโยนทิ้งไปทางไหน และหล่อนก็ไม่มีเวลาพอที่จะอยู่หามัน หล่อนต้องไปจากที่นี่ ไปให้เร็วที่สุด มือขาวสะอาดสั่นเทาขณะสวมชุดกลับคืนสู่ร่างกาย ความเจ็บร้าวยังคงกัดกินไปทั่วทุกอณูเนื้อ และทันทีที่สวมเสื้อสเวตเตอร์ไหมพรมคอเต่าสำเร็จ หล่อนก็ตั้งใจจะหันไปปิดไฟที่หัวเตียงเอาไว้ตามเดิม แต่ก่อนที่จะทำสำเร็จ สายตาเจ้ากรรมก็ปะทะเข้ากับร่างของผู้ชายตัวใหญ่ที่ตอนนี้มีเพียงผ้าห่มสีขาวพาดเอาไว้กลางลำตัวเท่านั้น หล่อนไม่อยากมองเขาเลย ไม่แม้แต่จะอยากรู้ว่าผู้ชายใจโฉดที่กัดกินกายสาวอย่างตะกละตะกลามเป็นใคร แต่สวรรค์คงต้องการให้หล่อนรู้จักเขา ดวงตากลมโตเบิกกว้าง กลีบปากที่ยังคงบวมเจ่อเพราะถูกจูบนับครั้งไม่ถ้วนเผยอค้างเติ่ง ก่อนจะกะพริบตาซ้ำไปซ้ำมาหลายครั้ง แต่ใบหน้าของผู้ชายที่นอนหลับใหลจมอยู่ในความสุขก็ยังเหมือนเดิม “คุณหมอ... ฟาเบียน...” ใช่... ก่อนที่หล่อนจะถูกขมเหง เขาบอกว่าเขาชื่อฟาเบียน แต่... แต่หล่อนไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่า เขาจะคือคนเดียวกับคุณหมอฟาเบียน ผู้ชายที่หล่อนแอบรัก น้ำตาอุ่นๆ ที่เพิ่งเช็ดแห้งไปไหลทะลักออกมาอีก ยิ่งรู้ว่าเป็นเขา หล่อนก็ยิ่งเจ็บปวดทรมาน “ไม่จริง...” มือเล็กยกขึ้นปิดปากเอาไว้แน่น น้ำตาร่วงหล่นเป็นสายด้วยความร้าวราน เพียงออต้องตั้งสติอยู่พักใหญ่ กว่าจะกัดฟันกระตุกเชือกดึงให้โคมไฟปิดลง และก้าวหนีออกไปจากห้องสวีตสุดหรูในนาทีต่อมา เพียงไม่กี่นาที หล่อนก็ก้าวออกมายืนอยู่ด้านนอกของโรงแรมระดับเจ็ดดาว สถานที่ที่ฟาเบียนใช้พรากพรหมจรรย์ไปจากหล่อนอย่างป่าเถื่อน เขาไม่ได้ปรานีหล่อนแม้แต่นิดเดียว ทุกการกระทำเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม คงเป็นเพราะเขาคิดว่าหล่อนคือโสเภณีราคาถูก เพียงออกวักมือเรียกรถแท็กซี่ หล่อนก้าวขึ้นมานั่งภายในห้องผู้โดยสาร บอกสถานที่ที่จะไปกับคนขับ และก็นั่งร้องไห้เงียบๆ แม้กระทั่งถึงตอนนี้ หล่อนก็ยังไม่รู้เลยว่า ตัวเองถูกส่งมาบำเรอฟาเบียนได้ยังไง ลำแขนกำยำวาดไปข้างๆ ตัว เพื่อจะคว้าร่างนุ่มนิ่มที่ตนเองกลืนกินมาตลอดทั้งค่ำคืน แต่ก็พบเพียงความเย็นของที่นอนเท่านั้น ดวงตาคมกริบของฟาเบียนลืมขึ้นทันที และความว่างเปล่าก็กระแทกเข้าใส่ตา เขาขยับกายลุกขึ้นนั่ง ยกมือขึ้นเสยเส้นผมยุ่งๆ ของตนเอง และมองไปรอบๆ ห้อง “เธอ... อยู่ในห้องน้ำหรือเปล่า” นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกหงุดหงิดไม่พอใจ ที่ตื่นขึ้นมาแล้วคู่นอนหายหัวไปจากเตียง เงียบ... ไร้แม้แต่เสียงลมหายใจของคนตัวเล็กเนื้อหวานนั่นตอบกลับมา ฟาเบียนเต็มไปด้วยความหงุดหงิด เขาตวัดขาลงจากเตียง และก้าวยาวๆ ตรงไปหยุดหน้าห้องน้ำ จากนั้นก็กระชากบานประตูไม้ออกแรงๆ พร้อมกับพุ่งตัวเข้าไปภายในนั้น ว่างเปล่าอีกแล้ว... ระยำ! ทำไมเขาถึงได้หงุดหงิดได้ขนาดนี้นะ “แม่ตัวแสบ” ฟาเบียนก้าวออกมาจากห้องน้ำ มาหยุดยืนอยู่กลางห้อง ในหัวเต็มไปด้วยความร้อนรนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ใช่... เขาไม่เคยไยดี หรือแม้แต่จะถามถึงผู้หญิงร่วมเตียงแม้แต่ครั้งเดียว และการนอนค้างคืนในโรงแรมกับอีตัวก็เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้ไม่บ่อยนักกับฟาเบียน ชายหนุ่มหน้ายุ่ง เดินกลับไปที่เตียง พยายามบอกตัวเองว่าอย่าใส่ใจกับผู้หญิงคนนั้น ก็แค่อีตัวแก้ขัด แม้จะเนื้อหวานเอามันแค่ไหนก็ตาม เขาบอกตัวเองซ้ำๆ แบบนั้น แต่สัมผัสรัดรึงของกลีบสาวที่รัดรอบเอ็นชาย มันก็ยังทำให้เขาสติแตกได้อย่างไม่น่าเชื่อ “บ้าชิบ!” เช้านี้มันคืออะไรกัน ทำไมเขาต้องมาหัวเสียกับเรื่องงี่เง่าแบบนี้ด้วย ฟาเบียนข่มใจตัวเอง บอกตัวเองให้สงบ และหยุดคิดถึงผู้หญิงที่ไม่ได้เห็นแม้แต่หน้าคนนั้น เขาเหมือนจะทำสำเร็จ เนื้อตัวที่ยังรุ่มร้อนไปด้วยตัณหาราคะของเขาค่อยๆ เย็นลง สมองเริ่มปลอดโปร่งขึ้น เมื่อรู้ว่ายังมีสิ่งอื่นที่สำคัญกว่าการมานั่งคิดถึงอีตัวแก้ขัดคนเมื่อคืน

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more