Ep.7
1111 คำ
พราวฟ้าที่กะว่าจะไปนั่งชิวดึกๆค่อยกลับ แต่นี้อะรัยไม่ถึงชั่วโมงเธอต้องกลับทั้งๆที่อยากนั่งต่อ นั่งรถมากับมาวินทั้งเขาและเธอเอาแต่เงียบ เธอเลยเลือกจะเป็นคนพูดกับเขาก่อน
“เอ่อ ฉันถามอะรัยได้มั้ยค่ะ?” พราวฟ้าเอ่ย แต่เขาแค่มองไม่พูดอะรัย
“เอ่อคุณ ฉัน..พราวถามอะรัยได้มั้ย รึไม่อยากตอบพราว”พราวฟ้าถามเขาอีกครั้ง
“ว่ามาสิ เฮียรอฟังอยู่” มาวินหันมาตอบ พร้อมยิ้มหวานๆให้คนถาม เขาตอบอยู่แล้วเพียงแต่คำแทนตัวครั้งแรกนั้นทำให้เขาไม่ชอบใจเท่าไหร่
“คุณเป็นเจ้าของคลับหรอคะ?”
“ใช่ครับ เป็นคลับเฮียหุ้นกับเพื่อน เฮียเป็นคนดูแลทั้งหมด”
“มีหลายที่หรอคะ” พราวฟ้าถามต่อ
“ครับ ก็หลายที่ ที่เจอกันครั้งก่อนก็ใช่ วันนี้ก็ใช่ ถ้าพราวอยากไปดูธุรกิจเฮีย เฮียพาไปเอามั้ย”
“บ้า ทำไมต้องไปดูละค่ะ พราวไม่ได้อยากไปสักหน่อย”
“เฮียอยากพาไปนะ เพราะต่อไปก็ต้องเป็นเจ้าของอยู่แล้ว” เขาหมายความตามที่พูด เขาจริงจังกับพราวฟ้า ทั้งๆที่ไม่คิดว่าจะจริงจังกับใครมาก่อน ถ้าไม่นับรวมผู้หญิงที่ทิ้งเขาไป
“พูดอะรัย พอเลยค่ะถึงพอดี พราวขอตัวนะค่ะ ขอบคุณค่ะที่มาส่ง” พราวฟ้าจะลงจากรถ แค่มาวินดึงตัวไว้ เขามองหน้าเธอก่อนที่จะจูบพราวฟ้า
“เฮียจริงจัง เฮียอยากให้พราวรู้เอาไว้” เขาถอนจูบเธอ พูดกับเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแต่หนักแน่น
“ฉวยโอกาสตลอด ไปแล้ว คนบ้า!” พราวฟ้าเขินจนหน้าแดงก่อนที่จะลงจากรถของเขา
“ฝันดีนะครับ เฮียโทรหานะ” มาวินบอกกับพราวฟ้า ถึงแม้เธอไม่ตอบ แต่ก็หันมาฟังที่เขาพูดก่อนจะเดินขึ้นตึกไป มาวินได้ยิ้มน้อยมองตามเธอขึ้นตึก ‘อย่างน้อยพราวก็ยอมให้เฮียมาส่ง’
ไม่นานคนของเขาก็ขับรถมาจอดใต้ตึกหลังจากที่ค่อยๆขับตามเจ้านายมา
“นายครับ แล้วกุญแจให้ผมฝากไว้ที่นิติเลยมั้ยครับนาย” ธันวาลูกน้องอีกคนของมาวิน
“ไม่ต้องเอานี้ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้ากูจะมารับเอง”
“อะรัยนะครับนาย!! ผู้หญิงคนนั้น”
“ไอ้ธัน มึงเรียกพราวฟ้าว่าอะรัยนะ” มาวินตะคอกลูกน้องดังลั่น
“เอ่อ ผมขอโทษครับนาย”
“เรียกดีๆถ้ามึงไม่อยากตกงาน เอาคนของเรามาเฝ้าด้วย ดูแลเธอห่างๆ รู้ใช่มั้ยว่าต้องรายงานกูตลอดเวลา”
“ครับนาย” ธันวาตอบรับผู้เป็นนาย นายของเขาคงสนใจผู้หญิงคนนี้มาก ธันวาทำงานกับมาวินมานาน นายของเขาไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนขนาดนี้
มาวินกลับมาที่คลับสาขาที่เกิดเรื่อง เขาเรียกผู้จัดการร้านมาพบเขาที่ห้องทำงาน
“นายครับ ผู้จัดการมาแล้วครับ” โจเชฟรายงาน
“เข้ามา”
“นายมีอะรัยให้ผมรับใช้ครับ” ผู้จัดการร้านสาขานี้
“อย่าให้กูเห็นไอ้เหี้ยนั้นมาเยียบที่นี่อีก!!”มาวินสั่งเสียงเข้ม
“แต่ว่านายครับ นั้นเป็นแขกวีไอพีร้านเราเลยนะครับ”
“กูสั่ง มันกล้ามากมาแตะผู้หญิงของกู!”
“แต่นายครับ~” ผู้จัดการร้านเสียงแผ่ว
“ไม่มีแต่ และมึงก็ควรรู้เอาไว้ ว่ากูเป็นเจ้าของที่นี่ไม่ใช่มัน และอีกอย่างใครที่แตะต้องของหวงของกูก็ต้องได้รับโทษ รอรับผลได้เลย”
“ครับนาย รับทราบครับ”
“ส่วนมึงไอ้เชฟ ไปจัดการเอาพ่อมันออกจากทุกตำแหน่งส่ะ อวดดี!” มาวินหันมาสั่งคนสนิท
“แต่ นายครับ แค่เรื่อง..” โจเชฟตะแย้งผู้เป็นนาย แต่พูดยังไม่ทันจบ
“แค่เรื่องผู้หญิง มึงจะพูดแบบนี้สินะ งั้นมึงควรรู้ไว้ว่าพราวคือว่าที่นายหญิงของมึง มึงเข้าใจที่กูพูดใช่มั้ย”มาวินบอกกับคนสนิท
“ผมเข้าใจแล้วครับ ผมจะจัดการให้เลย” โจเชฟรับคำก็เดินออกจากห้องทันที
มาวินสั่งงานลูกน้องเสร็จเขาก็มาเปิดโทรศัพท์ดูรูปของเธอที่ลูกน้องคอยส่งมาให้ มาวินเก็บไว้ทุกรูป มาวินเองที่มั่นใจจะเดินหน้าจีบพราวฟ้าต่อ เขาเชื่อว่าพราวฟ้ามีใจให้เขา และเขาเองจะไม่ทำพลาดอีก เขารู้สึกดีกับพราวฟ้ามาก หวงเวลามีผู้ชายมอง คนอื่นอาจจะมองว่าพราวฟ้ายังเด็กห่างกับเขาเป็นสิบปี แต่เขาไม่แคร์
Line!!
Mawin: “เฮียมาถึงคลับแล้วนะ พราวนอนรึยัง ส่วนกุญแจรถลูกน้องเฮียลืมฝากเอาไว้ที่นิติ ถ้าพราวไปทำงานบอกเฮียนะเดี๋ยวเฮียไปรับ ฝันดีนะครับ ฝันถึงเฮียด้วย” มาวินนั่งรออยู่สักพัก ลุ้นก็ลุ้นว่าเธอจะอ่านมั้ย ในที่สุดเธอก็อ่าน
Prawfa:“ค่ะ พราวกำลังจะนอนค่ะ ทำไมลืมล่ะค่ะ แต่ส่วนเรื่องไปทำงานพราวไม่รบกวนดีกว่า ยังงัยวันนี้ขอบคุณมากๆนะค่ะ บ๊ายบาย กู๊ดไนท์ค่ะ” พราวฟ้าตกใจอยู่สักพักเมื่อเห็นว่าใครส่งไลน์มาหา คิดอยู่ว่าจะตอบมั้ย สุดท้ายพราวฟ้าก็ตอบมาวิน
Mawin:“เกรงใจทำไมครับ เฮียเต็มใจ ดึกแล้วพราวนอนเถอะ พรุ่งนี้เฮียโทรหานะครับ คิดถึงนะครับ”
“Prawfa:สติ้กเกอร์
พราวฟ้าส่งสติ้กเกอร์หมีห่มผ้าไปให้มาวิน พราวฟ้าอยู่ๆก็รู้สึกว่าตัวเองหน้าแดง ถ้าเปิดไฟอยู่ตอนนี้แก้มเธอคงแดงเป็นลูกมะเขือเทศแน่ๆ ‘คนบ้า อยู่ๆมาบอกฝันดี มาบอกคิดถึงอีก อีตาบ้ามาวิน’ พราวฟ้าก่นด่าคนที่ทำให้เธอเขินอายก่อนที่จะนอนหลับฝันดี
มาวินเองที่เครียร์งานจนดึก วันนี้กำลังใจดีถึงแม้จะมีเรื่องให้หงุดหงิดใจ แต่เขาก็ยังยิ้มได้ ‘อย่างน้อยพราวก็ตอบเฮีย แถมยังใช้คำแทนตัวที่น่ารัก ฝันดีนะครับหนูพราว’ มาวินเองก็นั่งยิ้มไม่หุบแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาไม่เคยจะตามใครขนาดนี้ นี้สินะนายหญิงของอัครเดช
- ผู้เขียน
