ร้ายรักมาเฟีย (มาวิน&พราวฟ้า)

ประเทศไทย!! พราวฟ้ากลับการกลับไทยแบบจริงจังหลังจากหนีไปพักกายพักใจ และเรียนต่อที่อังกฤษ กลับมารอบนี้เธอมาช่วยงานพ่อเต็มตัว พราวฟ้าที่ตอนนี้จิตใจเข้มแข็งขึ้นมาก เธอไม่ตัดทุกช่องทางไม่รับรู้ข่าวสารของใครคนนั้น ส่วนมากกลับไทยมาแค่ไม่กี่วันเธอจะเจอแค่เพื่อนรักของเธอและสามีเพื่อนรักเท่านั้น พราวฟ้าติดต่องานกลับฟรานชิสสามีเพื่อนรักตลอดทำให้สนิทกันมากขึ้น เธอก้าวลงเครื่องมาเช็คโทรศัพท์ว่ามีใครติดต่อมามั้ย เดินออกมาไม่นานก้อเจอคนของป๊าที่มารอรับอยู่แล้ว เชนเป็นมือซ้ายของเจ้าสัวเมธี “รอนานมั้ยค่ะ พอดีเครื่องพึ่งลง” “ไม่นานครับ เจ้าสัวสั่งว่าให้คุณหนูแวะเข้าบริษัทก่อนครับ” “มีอะรัยด่วนหรอ?” “ผมไม่ทราบครับท่านสั่งมา” พราวฟ้าคุยกับคนของพ่อที่ต้องเข้าบริษัทก่อนคงมีเรื่องด่วนแน่ๆ เธอไม่ขัดก้อไปตามคำของพ่อเธอ แต่พอขึ้นรถพราวฟ้าก้อเล่นมือถือเช็คไอจีปกติ ต้องสดุดกับโพสของสามีเพื่อนรัก “ตายแล้ว ยัยมิล่าคลอดพอดีเลย จอดๆไปบอกป๊าเดี๋ยวฉันเข้าไปพบ ฉันไปโรงพยาบาลก่อนมีธุระ” “แต่ผมเกรงว่า..เอ่อคือ”เชนเองลำบากใจ “เดี๋ยวฉันบอกป๊าเอง จอด หรือไม่ก้อไปส่งฉันที่โรงพยาบาลก่อน” พราวฟ้าเองก้อสั่งที่ต้องการออกไป ไม่นานก้อมาถึงโรงพยาบาล พราวฟ้าแวะซื้อของใช้เด็กก่อนขึ้นไปหาเพื่อนรัก ก้อไม่ลืมแวะไปถามก่อนว่าอยู่ชั้นไหนห้องอะรัย มาถึงพอเห็นชื่อเพื่อนรักก้อไม่เคาะประตูเปิดเข้าไปทันที “มิล่าฉันมาแล้วแก” “พราวไหนแกบอกอาทิตย์หน้างัย?!” “ป๊ามีงานด่วนฉันกลับมา เห็นเฮียฟินิกส์ลงสตอรี่ ฉันลงเครื่องก็รีบมาหาแกเลย หลานฉ้นอยู่ไหน?” พราวฟ้าพูดกับเพื่อนเธอไม่ได้สนใจคนรอบข้างว่ามีใครบ้าง เธอจึงไม่เห็นสายตาของอีกคนที่มองมายังเธอ “นี่จ้ะ ฟาเดียร์และฟาเตอร์” “แกฉันละอยากมีขึ้นมาเลย จ้ำม่ำจังเลยลูก” “มีแฟนแล้วหรอเรา ถึงอยากมีลูก”เป็นฟรานชิสที่ถาม “ไม่หรอกเฮีย พราวก้อพูดไปเรื่อย” “แกพูดจริง เพื่อนฉันสวยขนาดนี้จะไม่มีแฟน?” “อืมจริงแก ฉันเรียนหนัก อีกอย่างยังไม่อยากมีใคร” “แกไม่อยากมีใคร หรือว่าแกมีคนในใจแล้วรึป่าวพราว”มิล่าถามเพื่อนอย่างรู้ทัน เชื่อว่าพราวฟ้ายังมีใจให้มาวิน “แกก้อพูดไปเรื่อย โอ๊ะ!!ขอโทษค่ะ มัวดีใจไม่ได้มองว่ามีอีกหลายคนในห้อง” พราวฟ้าลืมตัวมัวแต่ดูเด็กแฝดและคุยกับเพื่อน แต่แล้วพราวฟ้าก้อยืนนิ่ง เธอเห็นคนที่เธอพยามหนีมาตลอด 4ปี พราวฟ้าหุบยิ้มทันที “แกฉันกลับก่อนนะ เดี๋ยวไว้ฉันไปหาที่บ้านเลยหลานออกโรงพยาบาล พอดีฉันมีงานด่วน” “แกไปพักเถอะกลับมาเหนื่อยๆ”มิล่าบอกเพื่อนรัก พราวฟ้าที่เดินออกมาจากห้อง อยู่ๆหัวใจก้อรู้สึกแปรบๆ ‘ไม่จริง 4ปีแล้ว เขาย้งเหมือนเดิม สายตาที่อ่านไม่ออกนั้นอีก เธอควรลืมสิยัยพราว’ พราวฟ้าก่นด่าตัวเองในใจ แค่เธอเห็นหน้าเขาคนนั้นหัวใจกลับกระตุก พราวฟ้าที่ยืนรอลิฟต์ก้อต้องหันกลับไปตามเสียงที่เรียก “สวัสดีครับ คุณพราวฟ้า เห็นว่าไปเรียนกลับมาแล้วหรอครับ” เป็นเสียงของเอลิคที่ถามเธอ “ค่ะ พราวพึ่งจบ มีงานด่วนด้วยเลยกลับมาเลยค่ะ” “ยินดีด้วยนะครับ แล้วคุณพราวฟ้าต้องกลับไปอีกมั้ยครับ?” “ไม่แล้วค่ะคุณเอลิค รอบนี้กลับมาอยู่ไทยยาวค่ะ” “อ่อครับ” “เอ่อ ไม่มีอะรัยแล้วพราวขอตัวนะค่ะ” พราวฟ้าพูดจบก้อพอดีกลับลิฟต์มา พราวฟ้าก้าวเข้าลิฟต์ เขาคนนั่นก้อเขามาด้วย แต่คุณเอลิคมีสายเข้าเลยไม่ได้เข้ามาด้วย พราวฟ้าเงียบก้มหน้า ไม่กล้ามองอีกคนที่อยู่ในลิฟต์ด้วย “ยินดีด้วยนะ ต่อไปก้อทำงานเต็มตัวแล้วสิ” มาวินพูดทำลายความเงียบ “ค่ะ ขอบคุณค่ะ” “ไม่คิดจะทักทายกันเลยหรอ”มาวินเอาแต่มองคนข้างๆ “คะ? คุณพูดกับฉันหรอ” พราวฟ้าแกล้งถาม “ทำไม ทำไมจะไปถึงไม่บอกกันบ้าง?”มาวินถามเสียงเศร้า “ฉันขอตัวนะค่ะ ฉันมีธุระ” พราวเห็นถึงชั้นที่ต้องลงก้อพูดตัดบททันที เธอเดินออกไปโดยไม่มองหน้าเขาแม้แต่นิดเดียว มาวินทำได้เพียงมองตาม อยากดึงมากอดแค่ไหนก็ต้องอดทนไปก่อน ‘เธอหนีฉันไม่พ้นหรอกพราวฟ้า’