พี่หนูกลัว
752 คำ
"บ้านเธออยู่ไหน" ร่างสูงเอ่ยถามขึ้นเมื่อเขาได้พาฉันไปทำแผลที่โรงพยาบาล
"จะตามไปเรียกค่าเสียหายเหรอ" ฉันเดินกะแผลกๆอย่างช้าๆเพราะทุกครั้งที่ก้าวเดินมันทั้งเจ็บทั้งแสบจนแทบจะกลิ้งไปบนพื้นแทน
"เธอมีปัญญาจ่ายรึไง" เขามองหน้าฉันอย่างเหนื่อยหน่ายใจก่อนจะที่จะเข้ามาช้อนตัวฉันขึ้นอุ้มในท่าเจ้าสาว
"ว้าย ทำอะไรของนายโรคจิตเหรอ ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!" ฉันดิ้นพล่านอยู่ในอ้อมแขนแกร่งของเขา จนร่างสูงถึงกับตวัดสายตาดุๆมายังฉันเป็นเชิงปรามให้เงียบ
"เรียกฉันว่าพี่"
"....."
"ฉันอายุมากกว่าเธอ พูดให้มีหางเสียงหน่อย"
"ทำไมต้องพูด นายเป็นญาติพี่น้องฉันรึไง" ฉันเถียงกลับแล้วจ้องหน้าเขาอย่างไม่ยอมแพ้
"หึ สงสัยไม่เคยโดนสั่งสอนสินะ" ว่าจบคนตัวโตก็วางฉันลงยังกระโปรงรถคันหรูของเขาแล้วใช้สองแขนแกร่งกักขังฉันเอาไว้ให้อยู่ตรงกลางแล้วโน้มใบหน้าลงมาใกล้จนฉันต้องหดใบหน้าหนีด้วยความตกใจ
"จะ จะทำอะไร"
"ทำไม กลัวหรือไงเมื่อกี๊ยังปากดีอยู่เลย"
"ปะ เปล่าสักหน่อย" ฉันตอบเสียงอ้อมแอ้มเพราะตอนนี้แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะหนีห่างจากเขา
"เรียกฉันว่าพี่"
"....."
"ก่อนที่ฉันจะตัดลิ้นของเธอออกมาให้เป็ดกิน" ไม่ว่าเปล่าคนตัวโตตรงหน้าก็ล้วงเอามีดพกเล่มเล็กแล้วกดลงจนปลายมีดเด้งขึ้นมาจนฉันสะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจ
"พะ พี่หนูกลัวนะ ฮื้อ~" ฉันยกมือไหว้น้ำตานองหน้าเมื่อถูกเขาขู่ด้วยมีด
ไอ้คนเลว อย่าให้หนีรอดไปได้นะแม่จะไปสำนักพ่อนุ่งนิ่งเสกหนังควายเข้าท้องให้เลยคอยดู
"อ่า...อย่าร้องได้ไหมวะ ฉันไม่ชอบเลยที่ต้องมาฟังเสียงร้องไห้น่ารำคาญ" ดวงตาคมกริบตวัดมองมาอย่างเอาเรื่อง เขาใช้น้ำเสียงนิ่งๆแต่ดูน่ากลัวเมื่อเขาพูดพร้อมกับมองหน้าฉันนิ่งๆอยู่แบบนี้
"แล้วจะขู่หนูทำไมล่ะ คนเขาก็กลัวนะ"
"หึ ตอนนี้ไม่แทนตัวเองว่าฉันแล้วเหรอ" ฉันถลึงตาใส่อย่างลืมตัวเมื่อเขาพูดกระแนะกระแหนใส่
"ตกลงจะเอาไง จะให้พูดแบบไหนกันแน่"
"กันแน่คะ" เขาทวนคำที่ฉันพูดพร้อมกับเสริมให้
"....."
"พูดสิ พูดกับฉันให้มีหางเสียงหน่อย"
"เป็นพ่อหรือไงทำไมสั่งจัง....คะ" ฉันเอ่ยคำหลังด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาที่แทบจะไม่ได้ยินเมื่อถูกสายตาดุๆของเขากดดันมา
"ก็แค่นั้น" เขายกยิ้มออกมาอย่างพอใจแล้วยืดลำตัวตรงมองไล่สำรวจฉันอีกครั้ง
"....."
"ชื่ออะไร"
"ชื่อเต้าหู้...ค่ะ" ฉันบอกเสียงแข็งอย่างไม่เต็มใจนัก อะโด่ถ้าไม่ขู่มีดมาอย่าคิดว่าฉันจะกลัวนะ เดี๋ยวแม่เบิร์ดกะโหลกร้าวเลยนี่
"นั่นชื่อเหรอ ใครมันชั่งสรรหามาตั้งให้" คนตัวโตย่นคิ้วหนาเข้าหากันอย่างใช้ความคิดแล้วพูดออกมาอย่างไม่แยแสนัก
"แม่ตั้งให้ ถ้าจะมีปัญหาก็ไปพูดกับแม่นู้น" ฉันชี้ไปยังทิศทางของบ้านตัวเองอย่างไม่สบอารมณ์ที่คนตัวโตมาวิจารณ์ชื่อฉัน
"ก็ไม่ได้ว่า" คนตัวโตยักไหล่ใส่แล้วเปลี่ยนมานั่งลงบนกระโปรงรถข้างๆฉัน จนทำให้ฉันต้องเขยิบหนีไม่อยากอยู่ใกล้
รังเกียจคนรวย..(¬_¬)
"หนูกลับได้ยัง แม่คงด่าลามไปถึงพ่อแล้วตอนนี้"
"ฉันไปส่ง"
"ไม่ต้องๆหนูกลับเอง ทางใครทางมันไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีก" ฉันส่ายหน้าเป็นพัลวันไม่ให้เขาไปส่ง ขืนแม่เห็นว่ามีผู้ชายไปส่งฉันถึงบ้านละก็..
หึๆทั้งซอยก็ทั้งซอยเถอะไม่ได้หลับไม่ได้นอนแน่ๆ
"ตามใจอย่าหาว่าฉันแล้งน้ำใจละกัน"
"โอ๊ยใครจะไปคิดกันละคะ น้ำใจของพี่เปรียบดังมหาสมุทรสุดแสนกว้างขวาง" ฉันยิ้มกว้างพร้อมกับอ้าแขนออกให้เขาได้เห็นว่ามันกว้างมากขนาดไหน
"แน่ใจว่าหมายความว่าแบบนั้น"
"เปล่าค่ะ หนูหมายถึงเค็มมากๆเลยต่างหาก"
**** อีพี่ใจเย็นๆน้องวัยกำลังซน
- ผู้เขียน
