Adore you มาเฟียแพ้(รัก)เด็กดื้อ

​​​​​"เต้าหู้เอาของไปส่งให้ลูกค้าด้วย" เสียงเรียกจากแม่บังเกิดเกล้าตะโกนดังข้ามหัวลูกค้านับสิบที่พากันนั่งดื่มน้ำเต้าหู้กับปาท๋องโก๋อยู่ภายในร้าน "รู้แล้วแม่ เดี๋ยวหนูขออ่านตอนนี้ให้จบก่อน" "ลูกค้าเขาไม่รอให้จบตอนนี้หรอกนะ รีบไปเลย" ฉันถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายที่ต้องขาดตอนกลางคัน แต่คงทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินกระทืบเท้าไปรับถุงน้ำเต้าหู้ไปส่งให้ลูกค้า "น้องเต้าหู้ไปส่งของเหรอจ้ะ" พี่ผู้ชายที่นั่งอยู่ในร้านเอ่ยถามขึ้นในตอนที่ฉันกำลังจะเดินผ่าน ใช่แล้วชื่อของฉันคือ เต้าหู้ เพราะแม่ของฉันเปิดร้านขายน้ำเต้าหู้ฉันเลยได้ชื่อนี้มาใช้ โชคดีแต่ไหนที่แม่ฉันไม่เปิดร้านขายขนมถังแตกมีหวังฉันคงได้ชื่อถังแตกมาใช้แน่ๆ​ "ใช่ค่ะ พี่อยากสั่งอะไรเพิ่มอีกไหมหนูจะบอกแม่ให้" "ไม่แล้ว พี่แค่ถามเฉยๆ" "ค่ะ งั้นทานให้อร่อยนะคะ" ฉันยิ้มบอกพร้อมกับเดินไปหยิบถุงน้ำเต้าหู้เกือบสิบถุงมาใส่หน้าตระกร้ารถจักรยาน​สีชมพูคู่ใจ ฉันปั่นจักรยานไปตามทางที่อยู่ของลูกค้าอย่างอารมณ์ดี ชมนกชมไม้แวะดูมดต่อแถวขนเศษอาหารด้วยความเอ็นดู พอใจแล้วก็ควบจักรยานคู่ใจขี่ต่อไปอีกนิดก็ถึงที่หมาย ฉันมองซ้ายมองขวาหาลูกค้าที่บอกให้มาส่งของที่ลานกว้างหลังหมู่บ้านที่มักจะมีคนมาออกกำลังกายวิ่งเล่นกัน พลั๊ก! ตุ้บ! เสียงที่ดังมาจากหลังกำแพงทำให้ฉันต้องปั่นจักรยาน​เข้าไปใกล้ๆก็เห็นกลุ่มคนที่กำลังยกพวกตีกันราวกับหมาบ้าออกรบ กริ๊งงง กริ๊งงง~ เสียงกริ๊งของรถจักรยานที่ฉันตั้งใจเรียกสติของเหล่าผู้ชายที่ตะลุมบอลเข้าหากันจนพวกเขาหยุดชะงักแล้วพากันหันมามองที่ฉันเป็นตาเดียว "น้ำเต้าหู้มาส่งแล้วค่าาาา" "ใครสั่งว่ะ มึงเหรอ" เสียงของหนึ่งในกลุ่มวัยรุ่นเอ่ยถามเพื่อนในกลุ่มแล้วมองมาที่ฉันอย่างงงๆ "ธรรมดาสามทรงเครื่อง​​​​​​สี่ชาเขียวหนึ่ง ทั้งหมดร้อยสิบบาทค่ะ" ฉันตะโกนบอกทั้งที่ยังคร่อมรถจักรยานเอาไว้อยู่ "ใครสั่งก็ไปจ่ายสิวะ" "กูไม่ได้สั่ง" "พวกมึงเหรอวะที่สั่ง" "มึงอย่ามากวนตีนกูจะสั่งทำเหี้ยไร" พวกผู้ชายทั้งสองกลุ่มต่างเกี่ยงกัน นั่นเลยยิ่งทำให้ฉันรำคาญเสียเวลาที่จะอ่านนิยายตอนที่พระเอกกำลังบาละฮ่ำกุ๊ยๆ ดึ๊กๆกันอยู่เลย "แค่ร้อยสิบบาทก็ไม่จ่ายกัน แล้วจะสั่งมาทำไมโอ๊ยอารมณ์เสียตีกันให้ตายไปเลยนะ เดี๋ยวหนูจะไปเรียกตำรวจมาจับข้อหาไม่จ่ายค่าน้ำเต้าหู้" ว่าจบฉันก็หันหัวรถกลับแล้วปั่นออกมาโดยมีเสียงอวยพรดังตามหลังมาเป็นระยะ "ไอ้เด็กนี่กลับมาจะทุบให้นะเว้ย" "จะอยู่ให้ทุบเหรอ แบร่~" ฉันแลบลิ้นใส่แล้วปั่นสุดชีวิตจนพ้นจากซอยท้ายหมู่บ้านมาได้ เอี๊ยดดดดด! โครมมม! "โอ๊ยยยย!" ร่างบางกลิ้งลงไปนอนวัดพื้นถนนอย่างจังเมื่อออกจากซอยได้ไม่มากนักก็มีรถพุ่งเข้ามาหาฉันอย่างจัง ถึงแม้ว่าเขาจะเบรคมาตั้งแต่ไกลแต่ด้วยความเร็วมันก็ทำให้ฉันกระเด็นไปพอสมควร "แม่งเอ๊ย! ไม่ดูทางเลยหรือไงวะ" ร่างสูงที่เปิดประตูรถออกมาพร้อมแว่นตาสีชากำลังยืนมองรถราคาแพงของเขาที่มีรอยขีดข่วนจากรถจักรยานของฉัน "ขับรถประสาอะไรไม่ดูคนกัน" ฉันแหวกลับแล้วค่อยพยุงร่างตัวเองให้ลุกขึ้น โอ๊ยสะโพกแทบเคลื่อน "เธอรู้ไหมว่ารถฉันราคาเท่าไหร่ เอาไอ้เศษเหล็กนั่นมาชนได้ไงวะ" ผู้ชายตรงหน้าฉันชี้ไปยังรถจักรยานที่นอนแอ้งเม้งล้อชี้ฟ้าของฉันอยู่ คำพูดของเขามันทำให้ฉันปรี๊ดแตก "อย่ามาน้องตุ๊ดตู่ฉันว่าเศษเหล็กนะไอ้รถหรูแต่สมองทึบ" "ตุ๊ดตู่ไอ้เศษเหล็กขายไม่ออกเนี่ยนะ หึ" "แล้วทำไมนายมีสิทธิ​อะไรมาว่ารถของฉัน ถือว่าขับรถหรูกว่าแล้วใหญ่เหรอ" ฉันเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้เมื่อเขาแค่นหัวเราะเป็นเชิงเยาะเย้ยน้องตุ๊ดตู่ของฉัน "เป็นเด็กเป็นเล็กหัดมีสำมาคาระวะบ้างสิวะ" "อย่ามาพูดวะกับฉันนะโว้ย แก่แล้วก็หัดทำตัวให้น่าเคารพ​หน่อยดิ"