“ถวายบังคมค่ะ...เอ้อ เพคะ ฝ่าพระบาท...เอ้อ...พระองค์เคยพบหนูด้วยหรือคะ” รสิกาถามน้ำเสียงตะกุกตะกัก ด้วยไม่รู้จะใช้สรรพนามแบบไหนถึงจะถูกต้อง
“เคยสิ สมัยแม่หนูยังเล็กๆ อยู่ แม่นวลละออพามาเยี่ยมฉันอยู่หลายครั้ง ชื่อของแม่หนูฉันก็เป็นคนตั้งให้ด้วยนะ”
การะเกดตัวปลอมยิ้มกว้าง “จริงหรือคะ ถ้าหนู เอ้อ...หม่อมฉันพูดราชาศัพท์ผิดๆ ถูกๆ ไปบ้างก็ขออภัยด้วยนะคะ”
เสด็จพระองค์หญิงทอดพระเนตรดวงหน้าพริ้มเพราที่เวลานี้ระบายไปด้วยรอยยิ้มจนเห็นลักยิ้มบุ๋มสองข้างแก้ม สวยประหลาดอย่างที่แม่เจริญบอกไว้จริงๆ ทรงนึกเอ็นดูอย่างไม่ทรงเคยรู้สึกกับหญิงสาวผู้ใดมาก่อน จนต้องแย้มสรวลตอบอย่างลืมองค์ รู้สึกถูกพระทัยทั้งยังต้องชะตากับหญิงสาวผู้นี้อย่างบอกไม่ถูก
หรืออาจเป็นเพราะแม่นวลละออผู้เป็นแม่ของหญิงสาวผู้นี้เคยเป็นข้าหลวงคนสนิทของพระองค์ด้วยก็เป็นได้ จึงทรงเอ็นดูได้โดยไม่ยาก
“ไม่เป็นกระไรดอกจ้ะ แม่หนูพูดกับฉันตามสบา
