หม่อมเจ้าดนัยเทพรังสรรค์ทรงดำเนินเข้าไปในพระอุโบสถด้วยท่าทีหม่นหมอง แต่ครั้นตอนดำเนินออกมากลับมีสีพักตร์ผิดไปจากเดิม คงมีเจ้าตัวเท่านั้นที่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด
“เมื่อครู่ตอนอยู่ในพระอุโบสถ ฝ่าบาททรงอธิษฐานอะไรอยู่เป็นนานสองนานหรือหม่อม” ชวาลากระซิบทูลถามขณะเดินตามท่านชายและเสด็จพระองค์หญิงออกจากพระอุโบสถเพื่อไปยังกุฏิของหลวงตาชุ่ม
“กระหม่อมก็อยากรู้เหมือนกันฝ่าบาท” พีระยื่นหน้ามาทูลถามบ้าง
ท่านชายทรงหยุดดำเนินพลางแย้มสรวลเล็กน้อยตรงมุมโอษฐ์ ก่อนรับสั่งตอบเสียงราบเรียบ “ถ้าฉันบอกแกสองคนก็เท่ากับไม่ได้เป็นการอธิษฐานน่ะสิ”
ถ้อยคำอธิษฐานของท่านภายในพระอุโบสถเมื่อครู่คือ... “ถ้าวาสนาของข้าพเจ้ากับสตรีที่มาจากความฝันมีอยู่จริง ขอบารมีขององค์พระปฏิมากรจงช่วยดลบันดาลให้ข้าพเจ้าพบกับเธออีกสักครั้งด้วยเถิด จะช้าหรือเร็วข้าพเจ้าก็ยินดีรอวันนั้น”
ไม่รู้ว่าอะไร ทำให้มั่นพระทัยว่าจะทรงพบเธอผู้นั้น
