เจ้าของวรกายสูงใหญ่ในฉลองพระองค์เสื้อคอป่านสีขาวเนื้อบาง สนับเพลาแพรสีเขียวเข้ม ประทับยืนนิ่งพิงลูกกรงตรงเฉลียงกว้างของพระตำหนักริมน้ำหรือตำหนักริมนทีมานานนับชั่วโมงก็ว่าได้ โดยไม่มีทีท่าว่าจะทรงเมื่อยหรือเปลี่ยนอิริยาบถแต่อย่างใด กรทั้งสองยกขึ้นกอดอุระไว้หลวมๆ ดวงเนตรคมทอประกายลึกล้ำทอดไปยังกลางแม่น้ำเจ้าพระยาในยามค่ำคืนซึ่งเวลานี้เต็มไปด้วยแสงไฟวับแวม ทั้งจากเรือที่ลอยลำอยู่ประปรายและจากบ้านเรือนของผู้คนที่อาศัยอยู่บริเวณริมน้ำ
ความรู้สึกของท่านชายดนัยเทพรังสรรค์ในยามนี้เต็มไปด้วยความหงอยเหงา เศร้าสร้อย คะนึงหา ในดวงหทัยคำนึงถึงแต่ดวงหน้างามประหลาดของผู้หญิงในความฝันคนนั้นอยู่ร่ำไป แม้ยามหลับเนตรดวงหน้าของเธอก็วูบเข้ามาให้ทอดพระเนตรเห็นในมโนภาพ ครั้นลืมเนตรก็เห็นดวงหน้าของเธอวับแวบอยู่ตรงโน้นตรงนี้ จนไม่รู้จะทรงทำฉันใดแล้ว
ดอกราตรีที่เสด็จป้าทรงปลูกไว้รอบๆ พระตำหนักต่างพากันส่งกลิ่นหอม
