“อ๋อ...จากร้านนรสิงห์นี่เองรึขอรับ” เจ้าคุณพิริยะศักดิ์พยักหน้า “กระผมถึงว่ากลิ่นคุ้นๆ เวลานี้ร้านนรสิงห์กลายเป็นแหล่งพบปะสังสรรค์ของผู้คนในวงสังคมชั้นสูงไปแล้ว”
“ใช่แล้วขอรับเจ้าคุณลุง ร้านกาแฟที่ทันสมัยที่สุดในตอนนี้คือร้านนรสิงห์ แม้แต่ชาวต่างชาติเองก็ยังนิยมรับประทานอาหารกันที่นั่นเลยขอรับ”
หญิงสาวหนึ่งเดียวในที่นั้นนั่งฟังการสนทนาแล้วอยากเห็นร้านกาแฟนรสิงห์ที่ว่านั่นนัก อยากรู้ว่าทันสมัยของยุคนี้คือแบบไหนกัน แต่กลิ่นของกาแฟที่ลอยกรุ่นและหอมจนติดจมูกอยู่ในขณะนี้บ่งบอกถึงรสชาติได้เป็นอย่างดี จนต้องสะกดกลั้นอาการอยากดื่มเอาไว้อย่างสุดความสามารถ
เจ้าคุณพิริยะศักดิ์มองจานของว่างที่มีฝาปิดเรียบร้อยอย่างสนใจ
“แม่หนูเอาของว่างอะไรมาให้ลุงรับประทานรึ”
“ล่าเตียงค่ะ” รสิกากลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อก แล้วให้นึกขันที่เจ้าของว่างดังกล่าวกลายเป็นอาหารโปรดของเธอไปซะแล้ว ทั้งที่ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคย
