รับสั่งของท่านชายทำให้จวงต้องรีบพูดแก้ตัวแทนด้วยน้ำเสียงละล่ำละลัก “มิใช่ดอกเพคะ คุณหนูของหม่อมฉันคงกลัวว่าจะพูดราชาศัพท์ผิดๆ ถูกๆ กับฝ่าบาทมากกว่าเพคะ แล้วที่มารดน้ำมนต์ก็ไม่ได้เป็นอะไรดอกเพคะ” พูดพลางก็นึกฉิวคุณหนูของนาง เมื่อกี้ยังพูดแจ้วๆ เรื่องระเด่นมนตรีกับจรกาอยู่เลย ตอนนี้กลับไม่ยอมพูดซะนี่
“คุณการะเกดไม่ต้องกลัวดอกครับ ท่านชายทรงไม่ถือเรื่องคำราชาศัพท์ ผมเองยังพูดผิดๆ ถูกๆ เลยครับ” ชวาลาที่นั่งสังเกตการณ์เงียบๆ มาพักใหญ่พูดขึ้น
รสิกาส่งยิ้มกว้างให้ชายหนุ่มจนเห็นลักยิ้มสองข้างแก้ม
“ถ้าอย่างนั้นถ้าฉัน เอ้อ...หม่อมฉันพูดผิดๆ ถูกๆ ฝ่าพระบาท เอ้อ...ฝ่าบาทคงไม่ถือโทษโกรธนะคะ”
“ไม่เป็นไร” ท่านชายตรัสเสียงเข้มอย่างลืมองค์ รู้สึกขุ่นพระทัยขึ้นมาทันทีเมื่อทอดพระเนตรเห็นรอยยิ้มของหญิงสาวที่ส่งไปให้พระสหาย
ท่านหวง...กระทั่งรอยยิ้มของเธอ
พระอาการยามเผลอของหม่อมเจ้าดนัยเทพรังสรรค์ทำให้พีร
