พีระยกมือขึ้นรับไหว้ “ใช่ครับ แต่ไม่ต้องไหว้ผมดอกป้า” ชายหนุ่มพูดอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว
“ไม่ได้ดอกเจ้าค่ะ คุณฟุ้งเป็นมหาดเล็กเก่าแก่ของเสด็จฯ คุณต่างหากไม่ต้องมาเรียกบ่าวว่าป้าดอกเจ้าค่ะ เรียกชื่อก็พอ บ่าวก็มองอยู่ตั้งนานสองนาน ที่แท้เป็นลูกชายคุณฟุ้งนี่เอง” จวงพูดพลางนึกถึงเด็กผู้ชายหน้าตาท่าทางเรียบร้อยที่มักจะเดินตามปฤษฎางค์ท่านชายก้องทุกครั้งยามนางตามคุณหญิงนวลละออไปเข้าเฝ้าเสด็จฯ
หลวงตาชุ่มลืมตาขึ้นหลังจากหลับไปนานพอควร แต่แปลกนักที่ดวงตากลับเปล่งประกายวาววับราวกับที่หลับตานั้นคือการเข้าฌานมากกว่า ก่อนเปรยออกมาลอยๆ โดยไม่เจาะจงถามใคร
“โยมคงเข้าใจคำพูดของอาตมาอย่างกระจ่างแล้วใช่ไหม”
“ขอรับ กระผมเข้าใจอย่างกระจ่างแจ้งแล้ว บางสิ่งบางอย่างถูกลิขิตอย่างที่หลวงตาพูดไว้ไม่มีผิด เมื่อยังไม่ถึงเวลา ต่อให้วิ่งตามหาก็เหมือนวิ่งตามเงาตัวเอง ไม่มีวันพบเจอ แต่บทจะพบเจอก็ง่ายดายจนคิดไม่ถึงขอรับ
