ถ้าครั้งนี้หยิบยืมเครื่องประดับมาได้ เธอก็คิดจะเอาไปขายให้พวกเจ๊ก เครื่องประดับงามๆ เหล่านั้นคงขายได้หลายตังค์อยู่ ความคิดดังกล่าวทำให้เผลอยิ้มย่องออกมาทั้งที่กำลังตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จอยู่
รสิกามองคนพูดอย่างรู้เท่าทัน ทั้งยังเต็มไปด้วยความสมเพชเวทนา ช่างมารยาสาไถยนัก คาดว่าคงจะใช้คำพูดเป็นเชิงขอความเห็นใจเช่นนี้กับการะเกดกระมัง คนซื่อและขี้สงสารอย่างฝ่ายนั้นจึงหลงกลจนยินยอมไปซะทุกอย่าง หรืออาจเป็นเพราะไม่อยากให้มีเรื่องมีราวรกหูผู้เป็นบิดาก็เป็นได้
แบบนี้เดี๋ยวสวยแน่!
“ถ้าให้ยืม เมื่อไหร่คุณน้าจะคืนล่ะคะ” ถามโต้งๆ ออกไปตรงๆ
คนถูกถามอึกอักพูดไม่ออกขึ้นมาในทันใด เพราะในใจนั้นไม่ได้คิดจะคืน ซ้ำยังคิดไกลถึงขั้นเอาไปขายอีกต่างหาก
“เอ้อ...”
ผู้สวมบทบาทเป็นการะเกดยกขาขึ้นไขว่ห้าง เอามือเท้าคางแล้วอมยิ้มในหน้า ซึ่งกิริยาท่าทางดังกล่าวหาได้สะกิดใจคุณบุษรินไม่ แต่กลับก่อความสงสัยให้เย็นที่น
