หลายวันต่อมาอาการเจ็บปวดตามเนื้อตัวจากการวิ่งชนต้นจามจุรีของรสิกาจึงค่อยบรรเทาลงจนเกือบเป็นปกติ เธอเริ่มคุ้นชินและทำใจยอมรับสภาพตัวเองในคราบของแม่หญิงการะเกด รวมทั้งบ้านหลังใหม่ตามคำกล่าวของหลวงตาชุ่ม ซึ่งก็ไม่ได้ยากเย็นอย่างที่คิด การได้ร่วมโต๊ะอาหารกันทุกเช้าเย็นทำให้เธอรู้สึกว่าเจ้าพระยารามณรงค์เดชกับชรินทร์เป็นเสมือนบิดาบังเกิดเกล้าและพี่ชายร่วมสายโลหิตจริงๆ
ในบางครั้งหญิงสาวจากยุคปัจจุบันยังหลงคิดว่าตัวเองเป็นการะเกดจริงๆ ด้วยซ้ำ กระทั่งลืมเลือนอาการคิดถึงบ้านลงไปได้ชั่วขณะ ทั้งยังมีเรื่องสนุกๆ ให้ต้องขบขันทุกครั้งยามพบหน้าคุณบุษริน เพราะนับจากวันที่เธอแกล้งทำเป็นถูกผีเข้าหลอกอีกฝ่าย เวลาเจอหน้ากันครั้งใด แม่เลี้ยงของการะเกดมักจะแสดงอาการหวาดกลัวจนลนลานทุกครั้งไป
ทว่าวันนี้หลังรับประทานอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อย ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง เพราะภายในจิตใจเกิดอาการร้อนรุ่มกระวนกระวาย
