หลังจากที่เซี่ยซู่เหยียน กลับมาถึงจวนตนเอง ก็ไม่แม้แต่จะมองหน้านาง เหอเพ่ยเจินคาดไว้แล้วว่าต้องเป็นเช่นนี้ เมื่อนางลงมาจากรถม้าได้ ก็ได้แต่หัวเราะออกมาเสียงดังไล่หลังของเขาไป ยิ่งชายหนุ่มได้ยินเสียงหัวเราะเช่นนั้นของนาง เขายิ่งรู้สึกใบหน้าแดงก่ำลามไปจนถึงใบหู ไม่รู้ว่าการแสดงออกมาเช่นนั้น คือกรุ่นโกรธหรือว่าเขินอายที่ถูกนางล่วงเกินกันแน่ เพราะตลอดทั้งชีวิตของเขาไม่เคยมีสตรีใดกระทำการไร้ยางอายเช่นนี้มาก่อน
"ฮูหยินหยุดหัวเราะได้แล้วเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวท่านแม่ทัพก็สั่งลงโทษท่านจริงๆ หรอก"
"เขาไม่ทำหรอกเจ้าดูสิ ใบหูของเขาแดงก่ำถึงเพียงนั้น"
"เกิดอะไรขึ้นในรถม้าหรือเจ้าคะ" หลิวอี้อดเอ่ยถามออกไปเสียไม่ได้ เพราะในตอนนั้น นางคอยรับใช้อยู่ด้านนอก ไม่ได้เข้าไปภายในรถม้าด้วย จึงไม่ทราบถึงความอาจหาญที่เหอเพ่ยเจินได้กระทำต่อเซี่ยซู่เหยียน
"ไม่มีอะไรมากพวกเจ้าอย่าได้ใส่ใจเลย พวกเรากลับเรือนกันเถิด"
เห
