ตอนที่3
1190 คำ
Save you ตอนที่ 3
เมื่อวานหลังจากฉันชนะนายจอมทัพ ฉันเลยถือโอกาสไปทำเล็บก่อนกลับคอนโดสักหน่อย ไม่อยากกลับไปหายใจร่วมห้องกับนายนั่นสักเท่าไหร่อะประเด็น
และด้วยความที่ฉันต้องหาทางกลับเองเลยปาเขาไปเกือบสี่ทุ่มกว่าฉันจะพาตัวเองมาถึงห้อง
แกร๊ก
ฉันพยายามเปิดประตูคอนโดให้เบาที่สุดเพื่อหลีกเลี่ยงการเจอนายจอมทัพแต่เมื่อฉันก้าวมาในห้องกลับเห็นเขานั่งด้วยท่าทางสบายๆอยู่ตรงโซฟา ไม่ได้สนใจฉันแต่อย่างใด
“เหอะ ขี้เก๊ก”
ขณะเดินผ่านเขา ฉันสถบเบาๆพลางมองเขาด้วยสายตาเหยียดและดูเหมือนเจ้าตัวจะรู้ตัวเสียด้วย
“อย่าอวดเก่งให้มาก”
น้ำเสียงเย็นๆกับใบหน้านิ่งเฉยนั่นทำเอาฉันเสียวสันหลังแต่เพื่อไม่ให้เสียหน้า ฉันเลยแกล้งทำเป็นเชิดแล้วเดินเข้าห้องไป
เช้าอีกวัน
ฉันตื่นมาตั้งแต่ตีห้าด้วยความตื่นเต้นเพราะวันนี้เป็นเปิดเทอมมหาลัยวันแรกของฉันยังไงล่ะ
“ไปกันได้แล้ว”
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนที่กล้าถือวิสาสะเปิดห้องฉันเข้ามาพูดด้วยเสียงดุแบบนี้เป็นใคร มีคนเดียวเท่านั้นแหละ นายจอมทัพ
ขณะเรากำลังยืนรอลิฟต์ จอมทัพมองฉันขึ้นลงตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเหน็บแนม
“ถามจริง ที่เธอใส่ กระโปรงหรือเศษผ้า”
ฉันตวัดสายตามองจิกคนปากเสียอย่างจอมทัพแทบทันทีเมื่อได้ยิน
“มันเรื่องของฉัน”
“เหอะ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเธอเพราะไอกระโปรงเวรนี่ บอกไว้เลยนะว่าต่อให้เธอร้องขอ ฉันก็ไม่ช่วย”
“ย่ะ ฉันก็ไม่อยากได้รับความช่วยเหลือจากนายนักหรอก”
ฉันกระแทกเท้าปึงปังเข้าลิฟต์ไป หน็อย ใครจะอยากให้เขาช่วยกัน จริงๆพ่อไม่ต้องส่งเขามาดูแลฉันก็ได้นะ มีก็เหมือนไม่มี ไร้ประโยชน์จริงๆ
มหาลัย
ไม่นานเราทั้งคู่ก็มาถึงมหาลัย ฉันมองไปรอบๆด้วยความตื่นเต้น
“นี่เด๋อ ไม่ต้องทำหน้าตื่นเต้นขนาดนั้นก็ได้”
“นายเรียกใครเด๋อห๊ะ”
“ยืนกันอยู่สองคนเรียกหมามั้ง”
“ไอ้ ไอ้...”
เป็นอีกครั้งที่ฉันคิดคำด่าคนปากเสียอย่างเขาไม่ออก จอมทัพผลักหัวฉันเบาๆก่อนจะเดินออกไป
“จะยืนเด๋ออีกนานไหม ตามมาสิวะ จะกินไหมข้าวหนะ”
พอได้ยินคำว่าข้าว ท้องฉันก็เริ่มร้องประท้วงขึ้น ฉันเลยต้องจำใจรีบวิ่งตามจอมทัพไปอย่างช่วยไม่ได้
จ้อง จ้อง
“เอ่อ พวกพี่ทีอะไรจะถามเวนิสรึเปล่าคะ”
ฉันตัดสินใจถามผู้ชายสองคนตรงหน้าที่เอาแต่จ้องฉันไม่เลิก
“เออพวกมึงจะจ้องอะไรน้องเขาขนาดนั้นวะ”
พี่หนึ่งถามเพื่อนตัวเองด้วยความสงสัยเหมือนกันคงมีแต่จอมทัพแหละที่กินข้าว ไม่ได้หันมาสนใจอะไร
“น้องเป็นคนหรือตุ๊กตาครับ ทำไมน่ารักขนาดนี้”
คำพูดตรงๆของพี่เบย์ทำเอาฉันถึงกับสำลักข้าว กลุ่มนี้มีคนปกติมั๊ยเนี่ย ถามจริง
“น้ำ เดี๋ยวก็ติดคอตาย”
จอมทัพซึ่งนั่งอยู่ข้างฉันยื่นน้ำส่งมาให้ด้วยใบหน้าเหมือนรู้สึกสมเพชฉันเต็มประดา
“แล้วน้องกับไอจอมทัพเป็นแฟนกัน?”
แค่ก แค่ก
ครั้งนี้ฉันสำลักน้ำหนักกว่าตอนแรกอีก เมื่อกี๋เขาว่าอะไรนะ แฟนอย่างนั้นหรอ พี่เขาคิดได้ยังไงกัน
“ถามอะไรของมึงวะไอเมฆ ถ้ากูฆ่าตัวตาย กูไม่เลือกวิธีนี้หรอก”
ฉันตวัดสายตามองใบหน้ากวนเบื้องล่างของคนด้านข้างแทบทันที นอกจากเขาไม่เกรงกลัวแล้ว เขายังผลักหัวฉันเกือบจุ่มลงถ้วยน้ำซุปอีกต่างหาก
“แต่มันก็น่าแปลก คนอย่างมึงอะนะยอมดูแลใคร”
“ก็กูบอกแล้วว่าเป็นข้อตกลงระหว่างกูกับพ่อ”
“มันก็น่าแปลกอยู่ดี”
พี่เมฆพึมพำ ทำท่าใช้ความคิด ส่วนฉันทำได้แค่มองพวกเขาอย่างไม่เข้าใจ มันมีอะไรน่าแปลกหรอ พี่เขาหมายความว่าอะไรกัน
“นี่เด๋อไปซื้อน้ำมาสิ”
“อยากกินก็ไปซื้อเองสิ”
“เธอไม่ทุเรศตัวเองรึไง กินน้ำคนอื่นหมดแล้วยังมีหน้ามาพูดแบบนี้อีก”
ฉันสาบานได้เลยว่าถึงแม้ฉันกับจอบทัพจะรู้กันไม่ถึงสองอาทิตย์แต่เขามีความสามารถทำให้ฉันรู้สึกเหมือนเกลียดเขามาเป็นชาติได้
“เดี๋ยวพี่ไปซื้อให้ก็ได้ครับ”
พี่หนึ่งพูดพลางส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้ อ่อย น่ารักจัง
“ไม่เป็นไรค่ะ เวนิสไปซื้อเองเดี๋ยวคนแถวนี้จะหาว่าเวนิสทำอะไรไม่เป็นอีก”
ฉันจงใจพูดกระแทกคนด้านข้างแต่เชื่อเถอะคนอย่างเขาคิดไม่ได้หรอก
ตลอดทางเดินไปร้านน้ำ ฉันรู้สึกประหม่าแปลกๆกับสายตาของนักศึกษาชายหลายคนที่มองต่ำลงมาที่ขาฉัน
โอเค ฉันผิดเองที่ใส่กระโปรงสั้น ฉันอาจจะลืมคิดไปว่าที่นี่ไม่ใช่อเมริกาที่ฉันเติบโตมา
“ป้าคะเอาโค้กสองแก้ว เก๊กฮวยหนึ่งแก้วค่ะ”
ไม่ต้องแปลกใจว่าใครชอบกินเก๊กฮวย ฉันเองแหละ มันอร่อยและสีเหมือนเบียร์นะว่าไหม ><
แต่ปัญหาตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่ว่าฉันชอบกินน้ำอะไร มันอยู่ที่ฉันจะถือน้ำทั้งหมดกลับโต๊ะยังไงมากกว่า ฉันไม่น่าถือกระเป๋ามาเลยให้ตายสิ
“เราช่วยนะ”
ระหว่างที่ฉันกำลังทุลักทุเลในการถือแก้วน้ำ อยู่ก็มีผู้ชายคนนึงเดินเข้ามาแย่งมันไปถือแทน
“เอ่อ”
“ไม่เป็นไรหรอก เราเต็มใจ”
ผู้ชายคนเดิมยิ้มกว้างจนแทบมองไม่เห็นตาส่งมาให้ก่อนจะทำมือเป็นเชิงให้ฉันเดินนำไปที่โต๊ะแต่เราเดินได้เพียงไม่กี่ก้าว แก้วน้ำในมือผู้ชายหน้าตี๋คนนั้นก็ถูกเยี่ยงไป
“พี่ทำอะไรครับ”
“น้ำกู กูถือเองส่วนเธอมานี่”
ทั้งฉันและตี๋คนนั้นมองการกระทำของจอมทัพอย่างไม่เข้าใจ ไม่ทันที่ฉันจะได้ตั้งสติ เขาก็ลากฉันมาอยู่หน้าห้องน้ำแล้ว
“เอาไปเปลี่ยน”
จอมทัพยื่นถุงอะไรสักอย่างมาตรงหน้าฉัน เมื่อเห็นว่าฉันยังนิ่งไม่ยอมรับไป เขาเลยจับมันยัดใส่มือฉันแทน
“เข้าไปเปลี่ยนกระโปรงซะ ถ้าไม่อยากให้วันนี้เกิดฆาตกรรมในมหาลัย”
“ห๊ะ?”
“ฉันให้เวลาเธอสามวิถ้ายังไม่เข้าไปเปลี่ยน ฉันจะเป็นคนเปลี่ยนให้เอง”
ฉันยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ใครก็ได้ช่วยบอกฉันทีว่าเขาต้องการอะไร ฉันงงไปหมดแล้วพี่บัวลอย(บัวลอยเกี่ยวไร -_-)
“ หนึ่ง สอง ...”
“เออ ฉันเปลี่ยนเอง”
เมื่อเห็นสีหน้าและท่าทางของจอมทัพที่เหมือนจะเอาจริง ฉันเลยรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ แอบได้ยินเสียงหัวเราะสะใจของของด้วย น่าเจ็บใจนัก -_-!
————
- ผู้เขียน
