ตอนที่ save you 2
1193 คำ
Save you ตอนที่ 2
(จอมทัพ)
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนอย่างผมต้องมาคอยดูแลใครแบบนี้ นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นข้อตกลงระหว่างผมกับพ่อ ผมไม่มีวันมาดูแลยัยคุณหนูเอาแต่ใจนี่แน่
“นี่นาย ฉันอยากกินโดนัทที่เขาเดินขายอยู่อะ”
เวนิสสะกิดผมยิกๆเมื่อเห็นเด็กเดินถือขนมขายระหว่างติดไฟแดง
“วุ่นวายจังวะ”
“นะ นะ เปิดกระจกให้หน่อยสิ”
ผมชะงักเล็กน้อยเมื่อเธอหันมาทำสายตาออดอ้อน เหอะ ไม่เห็นจะน่ารักแค่เหมือนตุ๊กตาแค่นั้นเอง
“เออๆ ไม่ต้องมาทำหน้าน่ากลัวแบบนั้น เห็นแล้วหลอน”
ผมแสร้งทำเป็นพูดเหมือนรำคาญก่อนจะลดกระจกให้เธอซื้อขนม
“ว้าว อร่อยจัง นายกินมั๊ย”
“กินไปคนเดียวเถอะ แล้วอย่าทำรถฉันเลอะล่ะ”
เวนิสย่นจมูกใส่ผมก่อนจะหันไปตั้งใจกินขนมของเธอต่อ มันน่าจับโยนออกไปนอกรถให้รู้แล้วรู้รอด -_-“
~ แสยม ~
ปกติโดนส่วนตัวผมไม่ค่อยมาเดินแสยมสักเท่าไหร่ เหตุผลสั้นๆเลยครับ น่ารำคาญ
“แกๆนั่นพี่จอมทัพรึเปล่า กรี๊ด ตัวจริงหล่อมากเลย”
“เออ หล่อจริงด้วยวะ ถ้าฉันถ่ายรูป พี่เขาจะว่าปะวะ”
“ไม่รู้ว่ะ แต่ถ่ายไว้เถอะ หาตัวยากนะเว้ย”
ผมตวัดสายตามองพวกผู้หญิงที่เอาแต่ซุบซิบกันด้วยความรำคาญ
เคยบอกรึเปล่าว่าผมรักพื้นที่ส่วนตัวของตัวเองมาก เจอแบบนี้แล้วมันค่อนข้างหงุดหงิด -_-
“ทำไม ทำหน้าเหมือนคนปวดขี้แบบนั้นล่ะ ไปเข้าห้องน้ำก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวฉันดูของแถวนี้รอ”
เวนิสพูดเมื่อเธอเดินออกมาจากร้านเครื่องสำอาง นี่ถ้าพ่อไม่สั่งให้ผมคอยดูแลเธอ
ผมสาบานได้เลยว่าผมทิ้งเธอตั้งแต่นาทีแรกที่เธอเดินเข้าร้านเครื่องสำอางบ้าๆนั่นแล้ว
“เรามาซื้อกระโปรงนักศึกษาแล้วตอนนี้ไอหนึ่งก็ไปรอที่ร้านแล้ว”
“โอ๊ะ โอ ลืมเลย ถ้าอย่างนั้นไปกันเถอะ”
เหลือเชื่อกับเธอเลย เวนิสทำหน้าเหมือนพึ่งนึกจุดประสงค์ของการมาวันนี้ออกจริงๆก่อนจะเดินนำผมไปที่ร้าน
“ไอจอมทัพ น้องเวนิสทางนี้ครับ”
ผมและเวนิสเดินตรงเข้าไปหาหนึ่งที่รออยู่ก่อนพร้อมกระโปรงมากมายหลายแบบที่พนักงานเอามาตั้งเรียงรายไว้ให้
ไม่น่าแปลกใจหรอกครับเพราะร้านนี้เป็นร้านในเครือบริษัทไอหนึ่งมัน มันถึงได้เปย์สาวโดยการพาพวกเธอมาลองชุดนักศึกษาเกรดไฮเอ็นของร้านมันอยู่บ่อยๆ
“น้องเวนิสชอบแบบไหนเลือกได้เลยนะครับ”
“ว้าว ผ้าดีมากๆเลยค่ะ”
เหอะ ยัยนี่ก็ตื่นเต้นจนเว่อร์ไปได้ ผมเห็นว่ากระโปรงมันก็เหมือนๆกันหมด ไม่เห็นต่างกันตรงไหน
“กูจะไปซื้อกาแฟ มึงเอาไรมั๊ยไอหนึ่ง”
“เอานมสดปั่น”
เวนิสหันมาตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ตาเป็นประกายแทบจะทันที
“ไม่ได้ถามเธอ”
มือเล็กยกขึ้นชี้หน้าผมเหมือนพยายามจะด่าอะไรแต่เธอคงคิดไม่ทัน ผมเลยอาศัยจังหวะนี้เดินออกมาเสียก่อน ใครจะอยู่ฟังเธอวีนล่ะครับ
ร้านกาแฟ
“รับอะไรดีคะ”
“เอานมสดปั่น”
เวร ไอจอมทัพเอ๋ย ไหนจะไม่สั่งให้ยัยเอ๋อนั่นไง ทำไมปากดันสั่งออกไปก่อนของตัวเองอีกวะ
“แก้วเดียวนะคะ”
“มอคค่าอีกแก้วครับ”
“ได้ค่ะ ทั้งหมดสามร้อยห้าสิบบาทค่ะ”
ผมล้วงหยิบกระเป๋าตังจากกระเป๋ากางเกงด้านหลังแต่พบว่ามันว่างเปล่า
พรึบ พรึบ
หายไปไหนนะ อย่าบอกนะว่า...
ผลั๊ก
“โอ๊ย เดินยังไงของเธอวะ”
“ไม่เห็นต้องเสียงดังเลยแค่ชนนิดหน่อยเอง”
เมื่อคิดถึงเหตุการณ์ก่อนหน้า รอยยิ้มก็ปรากฎขึ้นบนใบหน้าผมอย่างไม่รู้ตัว หึหึ เธอจะเล่นแบบนี้ใช่มั๊ยยัยตัวแสบ
“พอดีผมลืมกระเป๋าเงิน ขอไปเอาสักครู่นะครับ”
“อ๋อ ได้ค่ะ”
ผมเดินกลับมาที่ร้านไอหนึ่งปรากฎว่าไม่มีใครอยู่แล้ว จะโทรตามก็หาโทรศัพท์ไม่เจอแต่โชคยังดีที่สายตาผมเหลือบไปเห็นหลังของใครบ้างคนเสียก่อน
หมับ
“จะรีบไปไหน”
เวนิสเอี่ยวหน้ามองผมพลางยิ้มแหย่ๆส่งมาให้
“พอดีฉันปวดฉี่”
“ไม่เนียน เอากระเป๋าตังฉันคืนมา”
“กระเป๋าตังนายจะมาอยู่ที่ฉันได้ยังไง”
ยัยนั่นทำหน้าอินโนเซ้นท์ได้อ้อนตีนมากบอกตรงๆ ผมดึงเธอเข้าหาตัวก่อนจะดึงกระเป๋าเธอมาถือไว้อย่างง่ายได้
“นี่ เอากระเป๋าฉันกลับมานะ!”
ยัยนี่เตี้ยแค่ไหล่ผมเอง ฉะนั้นแค่ผมยกกระเป๋าให้สูงขึ้นหน่อย เธอก็ไม่สามารถแย่งมันไปได้แล้ว
ผมยืนมองเวนิสพยายามกระโดดแย่งกระเป๋าคืนก็อดขำออกมาไม่ได้
“ถ้าเธอไม่อยากเดินกลับคอนโดก็อ้อนวอนฉันสิ”
ผมกอดอก ยกยิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะ
หึ ยิ่งเห็นหน้าเหมือนจะระเบิดของยัยนี่แล้ว ยิ่งรู้สึกสะใจ ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร
“ถ้านายทิ้งฉันไว้ที่นี่ ฉันจะฟ้องพ่อ”
ยัยเตี้ยนี่ อะไรไม่ได้ดั่งใจก็จะฟ้องพ่ออย่างเดียว ครบสูตรคุณหนูเอาแต่ใจจริงๆ
“ตามสบาย”
ผมยักไหล่ ไม่สนใจคำพูดเธอ จะฟ้องก็ฟ้อง ผมใส่ใจซะทีไหนแต่แล้วสิ่งที่ผมไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น
หมับ!!
เวนิสทรุดตัวลงกอดขาผมก่อนจะแหกปากร้องไห้ ทำให้ผู้คนที่เดินผ่านไป ผ่านมาเริ่มให้ความสนใจเรามากขึ้น
“ฮรือ เอากระเป๋าฉันคืนมาเถอะนะ อย่าเอากระเป๋าฉันไปเลย ฉันต้องเอาเงินในกระเป๋าไปรักษาน้องหมา เอาคืนมาเถอะ ฮรือ TT”
ผู้คนเริ่มจับกลุ่มมองเราทั้งคู่มากขึ้นกว่าเดิม บางคนเริ่มหยิบมือถือขึ้นมาถ่าย
ผมพยายามสะบัดขาออกจากการจับกุมของยัยคุณหนูเอาแต่ใจ แต่เธอกลับเกาะไว้แน่น ยิ่งกว่าคิดกาวตราช้างอีก
“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะยัยเพี้ยน”
“ฮรึกๆ อย่าทำร้ายฉันเหมือนที่นายชอบทำเลยนะ ฉันกลัวแล้ว”
“พูดอะไรของเธอวะ ฉันไปทำร้ายเธอตอนไหน”
“ฮรึก ฮรือ TT”
แมร่งเอ้ย เรื่องราวชักจะไปกันใหญ่แล้ว คนพวกนี้ก็มุงจังเลยและเหมือนเรื่องราวจะเลวร้ายขึ้นอีกเมื่อมียามสอง สามคนวิ่งเข้ามาชาร์ทตัวผม
“คืนกระเป๋าคุณผู้หญิงเดี๋ยวนี้นะครับ”
“อะไรวะเนี่ย”
“อิอิ ขอบคุณค่ะคุณเซเคริตี้”
เวนิสยิ้มเยาะเย้ยใส่ผม เดินเชิดออกไป
ผมทำได้แค่มองอาฆาตเธอ คอยดูเถอะ เธออยู่ไม่สุขแน่
“ปล่อยได้ยัง”
ผมหันไปถามรปภ.ที่เข้ามาล็อคตัวผมและทันทีที่พวกเขาเห็นหน้าผม
“คุณจอมทัพ!”
“เออ ก็กูนะสิ”
“พวกผมขอโทษครับ ละ...แล้วทำไม”
“อย่าถามมาก คนยิ่งหงุดหงิดอยู่”
———-
- ผู้เขียน
