ในห้องน้ำ
1296 คำ
“ว้าว กางเกงวอร์มสีนี้ แถบกางเกงแบบนี้ โรงเรียนเดียวกันเลยลูกพี่” เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นพร้อมกลิ่นบุหรี่ ยอมเรียกว่าลูกพี่เพราะขนาดของร่างกาย กล้ามแขน และแว่นดำทำให้ฉลามดูน่าเกรงขาม
“อือ” ฉลามตอบแค่นั้น เปลี่ยนมากดจมูกบนหัวเธอ อุ๋งตกใจกับความรู้สึกแปลกใหม่ที่ลามลงไปจากหัวจนถึงปลายเท้า เธอดิ้นดุ๊กดิ๊กอยู่ในเสื้อเขา มันยิ่งทำให้ฉลามกอดรัดมากขึ้น
“จุ๊ๆ นิ่งๆ” ฉลามปรามด้วยเสียงกระซิบ
“แฟน กิ๊ก หรือเมียเด็กอะ จูบใหญ่เลย แล้วดูน้องซิ ฟัดหน้าอกลูกพี่ใหญ่เลยน่ะ” ผู้ชายคนนั้นชี้ไปที่กางเกงพละของอุ๋ง เขามองเห็นแค่นั้น เพราะครึ่งตัวบนของเด็กสาวอยู่ในเสื้อยืดสีเทา
“เป็นทุกอย่าง แฟน กิ๊ก เมียเด็ก” ฉลามตอบ
“เยี่ยม! แล้วแม่คุณทูนหัว แม่ยอดขมองอิ่มด้วยเปล่า” ถามแบบอย่างอารมณ์ดี พลางยกบุหรี่อัดเข้าปอด
“นั่นก็ด้วย แม่ลูกสามด้วย” ฉลามหาคำมาต่อให้
“บ๊ะ ล้ำว่ะ แต่น้องเขาตัวนิดเดียว เป็นลูกได้เลยนะ”
“ตั้งแต่พูดมา มีแต่ลูกนี่แหละที่เป็นไม่ได้ แต่ทำลูกกันได้ เข้าใจยัง”
สาวน้อยนักไลฟ์ขายเสื้อผ้าโดนแซวด้วยคำพูดติดเรตมาเยอะ แต่เพิ่งเคยได้ยินเต็มสองหูครั้งแรก ตื่นตระหนกตกใจที่พี่ชายคนที่ตนเองรอคอยก็เป็นไปกับเขาด้วย อาการตกประหม่าทำให้หายใจแรงขึ้น
“แหะๆ เข้าใจสิครับ” เขาโยนบุหรี่ลงพื้น ตามขยี้ด้วยรองเท้าผ้าใบ “ผมก็บอกกับน้องเขาแบบนี้เหมือนกัน” เขาพยักพเยิดไปทางห้องน้ำ ส่งสายตาเจ้าเล่ห์ตามประสาผู้ชายให้ฉลาม ว่าไม่ได้จริงจังกับคำพูด มันเป็นลมปากหวานๆ ช่วงจีบกันเท่านั้น และคิดว่าฉลามก็ไม่ต่างจากตัวเอง
“โอ้ววววว” ฉลามเผลออุทาน การแสดงดันสมจริงเพราะลมหายใจฟืดฟาดของอุ๋งไม่ปรานีต่อร่างกายที่เซนสิทีฟของเขาเลย ฉลามกระชับแขนกอดเอวเล็กแน่นขึ้น
“สีหน้าลูกพี่ไม่ดีเลย เหมือนใกล้เสร็จ สงสัยเด็กพี่มันเด็ด คนละห้องเลยพี่ เดี๋ยวไม่ทัน” เขาผายมือไปทางห้องน้ำ
ฉลามกอดอุ๋งแนบลำตัวแล้วดึงเข้ามาในห้องน้ำ
“เดี๋ยวลูกพี่ เอาถุงเปล่า ผมมี” ชายที่อยากผูกมิตรหยิบยื่นความปรารถนาดีให้ก่อนที่ฉลามจะปิดประตู
“ไม่ต้อง ไม่เคยใส่ สดอย่างเดียว” ฉลามตอบแล้วปิดประตูล็อกกลอน เพียงเสี้ยวนาทีก็ได้ยินเสียงปิดประตูห้องน้ำข้างๆ
เมื่อกี้เรียกว่าตกใจ แต่ตอนนี้มันขั้นสุดกว่านั้น หัวใจของอุ๋งลงไปกองอยู่ที่ตาตุ่มแล้ว เธอเป็นห่วงเพื่อนซึ่งอยู่ในห้องนั้น สาวน้อยดิ้นรนจะมุดออกจากเสื้อยืดตัวใหญ่จนข้อศอกไปกระแทกกับผนังไม้ที่กั้นระหว่างห้องเสียงดังปัง
“เบาหน่อยลูกพี่” เสียงอีกห้องตะโกนข้ามมา มันชัดเจนเพราะผนังด้านบนสูงขึ้นไปไม่สุดหลังคา
แทนที่จะปล่อยอุ๋ง ฉลามกลับเหนี่ยวตัวเธอถอยออกมาจากผนัง ล็อกร่างเล็กไว้ด้วยวงแขนข้างหนึ่ง เขาใช้มือข้างเดียวทำทุกอย่างอย่างรวดเร็ว ทั้งถอดแว่นกันแดดออกเหน็บไว้ที่กระเป๋าหลังกางเกงยีนส์ ไพล่มือไปที่ท้ายทอยของตัวเอง แล้วดึงคอเสื้อขึ้นสูงจนมันคลุมหัวของเขาด้วย
ภายในเสื้อตัวเดียวกันอบอ้าวด้วยลมหายใจของทั้งสองในทันที อุ๋งมองใบหน้าที่ก้มลงมาใกล้จนปลายจมูกแทบชิด แต่ความแตกตื่นทำให้อุ๋งไม่ได้รู้สึกวูบวาบอะไร
“พี่ฉลาม”
ฉลามมองริมฝีปากเล็กๆ แดงๆ ขยับเรียกเขา
“น้องแมวน้ำ” เขาเรียกตอบ
“เพื่อนหนูอยู่ห้องนั้น” อุ๋งกระซิบ แววตาร้องขอความช่วยเหลือ
ฉลามยิ้มให้กับใบหน้าปราศจากเครื่องสำอาง ดูน่ารัก ใสๆ อ่อนวัย ในแบบที่เขาชอบ
“ใครกัดนมพี่ฉลามคะ” ฉลามไม่สนใจความเดือดร้อนของอุ๋งเลย
“หนูกัด แต่พี่ หนูกำลังเครียด”
“เรียกชื่อพี่ก่อ...”
“พี่ฉลาม” ฉลามยังไม่ทันพูดจบอุ๋งก็เรียกแล้ว
“เรียกใหม่ ไม่เอาเสียงแบบนี้”
“พี่ฉลามมมมม” อุ๋งกดความร้อนใจไว้แล้วใช้เสียงอ่อนลง
“ไม่มีใครเรียกได้น่าฟังเท่าน้องแมวน้ำ ต่อไปเรียกพี่แบบนี้นะ” ฉลามใช้สายตาและน้ำเสียงดึงดูดความสนใจจากอุ๋งไว้ที่เขา
แต่เด็กก็คือเด็ก ผิดกับเพื่อนของเธอที่ชำนาญเรื่องพวกนี้ “ได้ค่ะ หนูเรียกพี่ฉลามแล้ว เราไปช่วยเธอว์กันเถอะ”
“เฮ้อออออ แล้วเพื่อนหนูเข้าห้องน้ำชายทำไมคะ” เขาถอนหายใจ ยอมพูดเรื่องเพื่อนของเธอก็ได้
“หนูไม่รู้ แล้วผู้ชายคนนั้นใคร อยู่โรงเรียนไหน”
“พี่ไม่รู้จัก ใส่ชุดพละคนละสีกับแมวน้ำ”
“เหรอ พี่ฉลามต้องช่วยเธอว์นะ เขาจะทำอะไรเพื่อนหนูหรือเปล่าก็ไม่รู้” อุ๋งละล่ำละลัก
สองแขนของฉลามกอดเอวเล็กให้สาวน้อยแนบชิดลำตัวเขามากขึ้นจนอุ๋งต้องยกมือดันแผ่นท้องเป็นลอนซิกซ์แพ็กไว้
“พี่ไม่ใช่ผู้ชายคนนั้น พี่ตอบไม่ได้ว่าเขาจะทำอะไรหรือเปล่า” ฉลามตอบอย่างใจเย็น ไม่มีทีท่าจะช่วยแต่อย่างใด
“แล้วเราจะไม่ไปช่วยเหรอ”
“พี่ว่าอย่ายุ่งเลย ถ้าเพื่อนอุ๋งอยากให้ช่วยเขาก็ตะโกนขอความช่วยเหลือเอง ว่าแต่อุ๋งเถอะ ไหนบอกว่าอยากได้ผ้าเช็ดหน้าคืนไง ไม่เห็นตามหาพี่ พี่เห็นดรัมเมเยอร์เพื่อนอุ๋งหลายคนเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็มานั่งกินข้าว นั่งเล่นในโรงอาหาร แต่ไม่เห็นอุ๋งเลย”
“คนพวกนั้นคงจะโดด ขี้เกียจไปเชียร์ ขี้เกียจขึ้นสแตนด์ แต่อุ๋งไม่ชอบทำแบบนั้น และอุ๋งตั้งใจจะตามหาพี่ฉลามตอนเย็น”
“กิจกรรมนี้มันซีเรียสขนาดนั้น? แค่สิบนาทีก็ให้พี่ไม่ได้เลยเหรอ อุ๋งทิ้งให้พี่คอย แล้วจะไปเชียร์ไอ้เปรมใช่ไหม” ฉลามกัดฟันข่มอารมณ์เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ไม่รู้ว่าตัวเองเอานิสัยตัดพ้อน้อยอกน้อยใจ เรียกร้องความสนใจมาจากไหน จู่ๆ มันก็เกิดขึ้นจนเขายังตกใจ แต่ก็ห้ามตัวเองไม่ได้ มาตัดพ้อเอากับเด็กคนนี้จนได้
“เปล่า อุ๋งไม่ได้ตั้งใจเชียร์พี่เปรม อุ๋งเชียร์นักกีฬาของโรงเรียนอุ๋งทุกคน”
ฉลามมองเข้าไปในดวงตาของอุ๋ง
“พี่ เสียงเธอว์อึกอักเหมือนหายใจไม่ออก มันบีบคอเธอว์หรือเปล่า...เราต้องช่วยแล้ว” น้ำตาเริ่มไหลตามหางตาอุ๋ง
ฉลามโผล่หัวขึ้นมาจากคอเสื้อ และดึงเสื้อออกจากตัวอุ๋ง เอื้อมมือไปที่กลอน “ไปจากตรงนี้กับพี่” แค่นี้ก็เพียงพอสำหรับการให้อุ๋งเก็บไปคิด เขาไม่อยากให้ฟังไปมากกว่านี้
“ไม่ หนูต้องช่วยเพื่อน” อุ๋งดึงแขนฉลามกลับมา “พี่ฉลาม หนูได้ยินเสียงผู้ชายคำราม”
อุ๋งกลับหลังหันทันควัน เงื้อจะมือทุบผนัง แต่ฉลามจับไว้ อีกมือตะครุบปากไม่ให้สาวน้อยตะโกน
“ไม่รู้จริงๆ เหรอว่าเสียงร้องแบบนี้หมายถึงอะไร” ฉลามดึงตัวอุ๋งเข้ามาจนแผ่นหลังบางกระแทกลำตัวเขา
อุ๋งกระชากมือเขาออกจากปาก หมุนตัวในอ้อมแขนแกร่งหันมาทางเขา “ไม่ หนูไม่รู้ เขาทำร้ายเพื่อนหนูใช่ไหม”
“ตั้งใจฟังนะ...พี่บอกได้แค่ว่า ถ้าอุ๋งไปช่วย เขาจะโกรธอุ๋ง เขาจะกลั่นแกล้งอุ๋ง” เขาประคองใบหน้าเล็กๆ ที่ล้อมกรอบด้วยผมสั้นเสมอไหล่ “เชื่อพี่ฉลามไหม”
“อุ๋ง...” อุ๋งนิ่งไป
- ผู้เขียน
