ยอดดวงใจมหาสมุทร

เช้าวันจันทร์ที่อากาศแจ่มใส บีเอ็มดับเบิลยู X7 แล่นออกจากประตูรั้วไฟฟ้าของบ้านหลังใหญ่ย่านบางแค ตามด้วยนิสสัน GT-R รถทั้งสองคันแล่นตามกันไปในซอย เมื่อเข้าสู่ถนนหลัก รถสปอร์ตภาพลักษณ์ดุดันก็กดแตรใส่รถของพ่อบ้านใจกล้า ก่อนปาดขึ้นหน้าแล้วแตะเบรกสองสามครั้ง พอบีเอ็มดับเบิลยูตบไฟสูงใส่ เขาจึงลดกระจกไฟฟ้าลงโบกมือบ๊ายบาย และพารถห้อตะบึงไปบนถนนที่รถยนต์ยังไม่คับคั่ง “ถ้าเบรกไม่ทัน ไม่เรียกประกันมาเคลมนะ ให้ซ่อมเอง” ศัลยแพทย์โรคหัวใจเอ่ยขึ้นหลังจากอีกฝ่ายรับสาย “โธ่ ใจร้ายว่ะ จะมีปัญญาจ่ายได้ไง ผมยังเรียนอยู่ ยังไม่มีงานไม่มีเงิน” “โถๆๆๆๆ ไอ้หน้าหล่อเจ้าพ่อซิกซ์แพ็ก ไม่มีเงินแต่ขับรถคันละสิบกว่าล้านเนี่ยนะ” “มันเป็นพุทธคุณของพระเครื่องรุ่นมีประสบการณ์ของตาน่ะพี่ องค์ไหนซ้ำก็ต้องปล่อยบ้าง ผมบอกตาแล้ว ตาอนุญาต พี่น่าก็มี ได้กันคนละหลายองค์เลย แล้วผมก็รู้ว่าพี่แบลซมีสติดีพอ ถึงพี่จะนอนน้อยก็เถอะ ผมจะช่วยเลี้ยงหลานให้ก็ไม่เอา” ฉลามตอบกลับคุณพ่อลูกอ่อนที่เมียติดซีรีส์งอมแงม “เรื่องเล็กน้อย พี่ไม่เหนื่อยเลย นานๆ จะได้เลี้ยงแบบเต็มๆ ซะที ซาร์ดีนแทบจะเป็นลูกของตาไปแล้ว นี่อีกสองชั่วโมงตาก็กลับมาถึงกรุงเทพฯ กว่าจะไปภูเก็ตอีกทีก็เดือนหน้าโน่น” คนที่นานๆ ทีจะได้อุ้มลูกของตัวเองพูดเสียงเซ็งๆ อาชีพหมอ โดยเฉพาะหมอโรคหัวใจต้องทำงานอย่างหนัก ยืนผ่าตัดกันครึ่งค่อนวัน แต่เมื่อได้กลับมาเจอหน้าลูกเมีย เขาแทบหายเหนื่อย แต่พ่อตานี่สิ ชอบเอาเรื่องหน้าที่การงานของเขามาอ้าง แล้วยึดลูกเขาไปเลี้ยงให้ด้วยความหวังดี “ไม่ใช่อะไร ผมเห็นว่าพี่มีประชุมเช้า ตามด้วยผ่าตัด กลัวพี่จะมือสั่นตาพร่าเพราะอดนอน เผลอไปเฉือนเส้นเลือดของคนไข้ผิดเข้า ลุงทะเลเอาพี่ตายเลยนะที่ทำให้โรงพยาบาลเขาเสียชื่อเสียง” “ไม่ต้องไปถึงท่านประธานหรอก คุณพี่เขยต้าร์นี่แหละจะเอาพี่ตาย แล้วฉลามจะกลับมาบ้านอีกทีเมื่อไรล่ะ” “อะไรกัน คิดถึงผมแล้วเหรอ ผมปิดเทอมอยู่บ้านมาตั้งสองเดือน ยังไม่เบื่อหน้าอีก” ฉลามหัวเราะ ตามองไปยังถนนเบื้องหน้าที่รถเริ่มจะหนาตาขึ้น และขับเคลื่อนได้ช้าลง “คิดถึงสิ อยู่ด้วยกันก็ดีกว่าไม่อยู่หรือเปล่าล่ะ” “ก็จริง ผมยังไม่ชัวร์ นี่เพิ่งเปิดเทอมวันแรก ยังไม่รู้ว่าจะมีโปรเจ็กต์อะไรต้องทำบ้าง ปีสี่เรียนหนักด้วยพี่ แต่จะพยายามกลับมาบ้านบ่อยๆ คิดถึงซาร์ดีน กลัวหลานจะไม่รู้จัก” “ความจริงมหาวิทยาลัยก็อยู่ในกรุงเทพฯ แต่ไม่ได้กลับมา มันก็ไม่ต่างจากไปอยู่ที่ไกลๆ เลย” เสียงคุณหมอทอดถอนใจ “พี่จะตัดพ้ออะไรเนี่ย ผมไม่ใช่เมียพี่นะ ขนลุกว่ะ พี่รอไว้อ้อนพี่น่าตอนเย็นเหอะ” ฉลามหัวเราะเสียงดังลั่นรถซึ่งเชื่อมต่อสัญญาณโทรศัพท์ไว้ “พี่แบลซ” “ว่า...” “พี่ประชุมแปดโมงใช่หรือเปล่า” “ใช่ มีอะไรเหรอ” “พ่อน่าจะมาถึงบ้านเก้าโมง ไม่ก็เก้าโมงครึ่ง” “อือ ประมาณนั้น มาถึงก็ฟัดหลานเลยชัวร์” “พี่รอรับโทรศัพท์พ่อได้เลย พ่อต้องโทร.ไปเฉ่งพี่แน่ๆ” “ไม่มีทาง พี่เป็นลูกเขยที่ซื่อสัตย์ รักเมีย หลงเมีย เทิดทูนเมีย สักชื่อเมียไว้ในร่มผ้า ใส่เสื้อผ้าให้เมียทุกครั้งหลังเสร็จ พี่มีตำหนิตรงไหนอีก ไม่มี้” แบลซลงท้ายด้วยเสียงสูงอย่างมั่นใจ “ติดเรต เดี๋ยวผมใจแตกนะพี่” “แตกเลย สาวๆ รอรับบัตรคิวให้ฉลามแตกใส่อยู่” เสือที่โดนลบลายจนสิ้นซากแนะนำน้องเมีย “ฮาๆๆๆๆ ผมวางสายดีกว่า อยากฟังเพลงแล้ว” “เฮ้ยเดี๋ยว ฉลาม วางระเบิดอะไรไว้ บอกพี่ก่อน” “จะไปทั้งทีผมก็กลัวพี่เหงา แค่นี้นะพี่แบลซ” ฉลามหัวเราะพลางกดตัดสัญญาณเชื่อมต่อโทรศัพท์ แทนที่ความเงียบในห้องโดยสารด้วยเสียงเพลง โดยทิ้งชายหนุ่มอีกคนไว้กับคำพูดปริศนา *********