“เป็นอะไรไป” ลีโอเชยคางเลน่าที่เกยอยู่บนโต๊ะที่มีท่าทางเบื่อหน่าย
“เบื่อ” เลน่าที่ไม่เคยว่างเมื่อก่อนหน้านี้ เธอต้องทำมาหากิน แต่นี่ตื่นมาก็มีคนหาให้กิน ยามนอนก็มีคนบำเรอกาม วันๆเธอไม่ทำอะไรเลยเหรอ นอกจากกินๆนอนๆ
“ไปช้อปปิ้งกัน” เลน่าดวงตาเป็นประกาย แต่เพียงชั่วครู่ความแวววาวก็หม่นแสงลง เธอไม่มีเงินจะไปจับจ่ายสักหน่อย
“ทำไม” ลีโอแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ เลน่าคนนี้แปลก คนเดิมที่เขารู้จักก็น่ารักไปอีกแบบ “ไม่อยากไปเหรอ” เลน่าพยักหน้า
“ถ้างั้นไปเที่ยวทะเลกันดีมั้ย” เลน่ากระพริบตาถี่ๆ ไปเที่ยวทะเลก็ดี ค่าใช้จ่ายคงไม่เท่าไหร่
“ไป” เลน่าตอบรับเสียงใส แต่จู่ๆก็... “เราจะไปกันแค่สองคนเท่านั้นเหรอ แล้วพี่มาวินละคะ”
“เราส่งข้อความให้เขาตามไปหลังจากที่เขาเสร็จธุระแล้ว เป็นไง”
“ส่งข้อความไป...ส่งข้อความได้ แล้วทำไมไม่โทรหาเขาล่ะคะ”
“ข้อความไม่ได้ไปรบกวนเขาสักหน่อย...ทำไมคิดถึงเขามากเหรอ” ลีโอชำเ
