17
จอห์นสันมองตามร่างโปร่งและกลมกลึงตาวาววับเหมือนกับเสือร้ายจ้องตะครุบเหยื่อ ในหัวใจหงุดหงิดเล็กน้อยที่อีกฝ่ายทำเมินหน้าหนี ทำราวกับว่าเขาและเธอไม่เคยเจอกัน ทั้งที่เคยแนบชิดสนิทเชื้อ ถ้าหากเขาไม่รามือไปเสียก่อน เรื่องราวมันคงเลยเถิดไปจนเธอนั่นแหละจะต้องร้องเรียกให้รับผิดชอบ กล้ามเนื้อบนหน้าคมคร้ามกระตุกเล็กน้อย ประกายในดวงตามาดหมาย
‘แกล้งทำเป็นจำฉันไม่ได้หรือกระต่ายน้อย รู้ไหมว่าบทลงโทษที่ทำให้ฉันใจเสียน่ะ มันจะเป็นยังไง’ กวาดสายตาวามวาวมองตามร่างเพรียวบาง เดี๋ยวเขาจะทบทวนความทรงจำให้ตัวอ่อนระทวยเชียว
“อุ๊ย! จะทำอะไรน่ะคุณ ปล่อยฉันนะ!” ยังไม่ทันได้ตั้งตัว เพียงแค่ประตูปิดลงเท่านั้น คนเดินตามหลังมาก็คว้าแขนเรียวกระตุกเพียงเล็กน้อย ร่างโปร่งบางไม่ทันจะได้ขัดขืนฝืนตัวก็ถลาปลิวไปปะทะกับร่างหนาใหญ่
‘นี่ตัวเธอเบาขนาดนี้เชียวหรือ เพียงแค่เขากระตุกนิดเดียวก็ถลาไปราวกับกองนุ่นที่ไร้น้ำหนักแ
