ตอนที่ 8
1554 คำ
รู้ไหมว่าไม่เคยมีใครพูดกับเธอแบบนี้เลยสักครั้งเดียว ทุกคนเอาแต่บอกให้เธอสู้ต่อไป เรียนให้ดี เกรดเฉลี่ยห้ามตก แล้วเธอต้องทำได้แน่นอนเพราะว่าเป็นคนฉลาด เธอต้องห้ามประมาทหรือผิดพลาดแม้แต่เศษเสี้ยวเดียว
ทำไมเขาไม่คาดหวังในตัวเธอเหมือนคนอื่นละ
“พี่สติดี พี่รู้ทุกอย่างที่พี่พูดนะ”
“สักวันพี่จะไม่ต่างจากคนอื่นหรอก”
จบอาหารมื้อเช้าด้วยความรู้สึกที่ดีขึ้นอย่างน่าประหลาดใจมาก แล้วในตอนนี้เขาพาเธอออกมากินขนมต่อที่คาเฟ่ใกล้มหาวิทยาลัยกันแค่สองคน
“พี่เลี้ยงครับ” ชอบกินเค้กช็อตโกแลตแน่นอนถึงสั่งมาตั้งสองชิ้น แถมยังดูมีความสุขเวลากินอีกด้วย
“ขอบคุณค่ะ” ทำไมเธอต้องมาเขินกับสายตาเขาด้วยเนี่ย พี่ยักษ์ก็มองเธอแบบนี้มาตั้งนานแล้วนะ ทำไมถึงพึ่งมาเขินก็ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ
“ไอ้ไมมันยังไม่โทรมาเหรอ?” ป่านนี้น่าจะยังไม่ตื่นหรอก
“ยังหรอก” เธอค่อนข้างชินนะที่พี่ชายเป็นแบบนี้
“มันมีเมียเลยไม่ค่อยอยู่บ้าน อันที่จริงก่อนหน้านี้มันไม่อยู่บ้านเลยด้วยซ้ำ” มันไปอยู่แต่โรงแรมและเขาต้องอยู่บ้านมันคนเดียวตลอด พอน้องมิลล์มาเรียนไอ้ไมโลเลยจำเป็นต้องไปมาระหว่างโรงแรมกับที่บ้านซึ่งแน่นอนว่ามันไปอยู่กับเมียมากกว่าน้องสาว แต่ก็หวงน้องสาวมากกว่าเมียหลายเท่า
“เฮ้อ…ถ้าฉันมีแฟนนะพี่ไมคงอาละวาดแน่”
“พี่ยอมต่อยกับมัน ถ้าได้คบกับน้องมิลล์”
“บ้า! กินเร็วๆเลยจะไปเรียนแล้ว”
เธอเขินเว้ย! นี่เป็นครั้งแรกจริงๆนะที่ได้เห็นรอยยิ้มปนเขินแบบนี้ออกมา ไหนจะกินขนมเค้กแต่กัดช้อนจนน่าจูบปาก เมื่อคืนน่ะจูบหน้าผากแม่งโคตรรู้สึกดีเลยนะ แล้วดูตอนนี้สิเราไม่ทะเลาะกันแล้วเขาอยากให้เป็นแบบนี้นานๆ
เขาจะทำทุกอย่างเพื่อเป็นเจ้าของรอยยิ้มนี้
กลับจากกินขนมพี่ยักษ์ขับรถมาส่งที่มหาวิทยาลัยแต่ลีลาไม่ยอมให้ลงสักที เธอต้องยื่นข้อเสนอไปหลายอย่างสุดท้ายจบที่จะกินข้าวเย็นด้วยกันที่บ้านพร้อมกับดูหนังจนจบอีกเรื่อง เขาถึงได้ยอมปล่อยให้ออกมาได้
“ตั้งใจเรียนนะ”
“อื้ม อย่าลืมนะชาบูของฉันนะ”
“ครับผม ไปละมีอะไรโทรหาพี่ได้เสมอ”
เธอเดินไปที่ตึกแต่รู้สึกแปลกๆจนต้องมองรอบๆด้วยความรู้สึกเหมือนว่ามีคนแอบมองอย่างงั้นแหละ เธอมองรอบอีกครั้งก่อนจะสะดุดกับสายตาคนในรถหรูที่มองกันไม่หยุดจนต้องโบกมือไล่ให้กลับไปก่อนเพื่อนจะเห็นแล้วจะแซวกัน
เวลาเรียนผ่านไปอย่างรวดเร็วและเลิกเรียนก่อนเวลา เธอเลยเลือกจะนั่งแท็กซี่กลับบ้านเองดีกว่า ป่านนี้พี่ไมโลจะกลับมารึยังนะ แล้วพี่ยักษ์จะจัดการชาบูให้เธอได้ไหมท่าทางเขาไม่น่าจะทำอะไรเป็นนอกจากกวนประสาทเธอตลอดเวลา
Rrrrrr….
“ว่าไงพี่ไม?”
(วันนี้ใครไปส่งวะมิลล์ คนของพี่รายงานว่าเป็นผู้ชาย)
“ก็พี่ยักษ์ไง”
(โกหก! เมื่อคืนไอ้ยักษ์มันไม่อยู่บ้าน แล้วน้ำหน้าอย่างมันไม่มีทางแหกขี้ตาตื่นเช้าได้หรอก!)
“ก็พี่ยักษ์จริงๆน้องจะโกหกทำไมห่ะ พี่ละอยู่ไหน?”
(พี่โตแล้วจะอยู่ไหนก็ได้ แต่น้องยังเด็กอยู่จะทำอะไรพี่ต้องอนุญาตก่อน เมื่อวานหนีเที่ยววันนี้ผู้ชายไปส่งจะให้พี่คิดไงวะ!)
“น้องโตแล้วนะ!”
(อย่ามาอวดเก่งกับพี่นะ พี่ให้ไปเรียนอย่างเดียวห้ามมีแฟนเข้าใจไหม?)
“ถ้าน้องจะมีละ?”
(อย่าทำตัวเหลวไหล พี่ให้น้องไปเรียนไม่ได้ให้ไปแรด!)
“เออ! น้องจะแรดจะร่านให้สุดเลย!”
เธอตัดสายทิ้งแล้วปิดเครื่องหนีทันที น้ำตาก็เอ่อล้นเบ้าตาจนต้องรีบเช็ดออก ทำไมวะ! นี่มันชีวิตเธอหรือชีวิตใครกันแน่เนี่ย ทำไมต้องเอาแต่สั่งๆๆๆ…อย่างเดียวไม่คิดถึงความรู้สึกเธอหน่อยเหรอ ทำไมไม่มีใครสนใจจะฟังเธอเลยละ
ความรู้สึกของเธอไม่สำคัญพอให้รับฟังเลยเหรอ
“นี่ค่ารถไม่ต้องทอนค่ะ” ถึงบ้านพอดีเธอรีบลงจากรถแล้ววิ่งเข้าบ้านทันทีเลย
“เอ้ามิลล์นี่มัน…” เป็นไรถึงวิ่งร้องไห้แบบนี้
“เกิดอะไรขึ้น?”
“ช่างเถอะเรื่องไร้สาระ”
“พี่ถามว่าเกิดอะไรขึ้น!” เขาขึ้นเสียงดังมากกว่าเดิม แต่มือกลับเช็ดน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยน
“ทะเลาะกับพี่ไมพอใจรึยัง!” เธอปัดมือเขาออกแล้วเดินตรงเข้าห้องนอน เธออยากจะกรีดร้องอาละวาดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากทิ้งตัวลงอย่างหมดแรงน้ำตาไหลออกมาช้าๆ
ยักษ์เดินตามเข้ามาเงียบๆก่อนจะนั่งลงบนเตียงแล้วลูบหัวปลอบใจน้องมิลล์ทั้งที่ในใจมันร้อนเป็นไฟอยู่แล้ว ไอ้เวรไมโลมันต้องโดนสักทีแล้วละแม่งขยันทำเด็กเขาเสียใจจริงๆ
“พี่จะเคลียร์เอง” ถึงเวลาแสดงตัวแล้วว่าเขาต้องการอะไร
“เคลียร์ยังไงห่ะ?” ไม่เข้าใจในความหมายเลยอะ
“พี่จะบอกมันเองว่าเราคบกัน”
“ใครคบห่ะ? ฉันไม่เคยคบกับพี่เลยนะ!”
“เหรอ?”
“ก็ใช่ไง! ฉันกับพี่เราไม่เคย…” ก่อนจะพูดจบปากก็ถูกปิดด้วยปากเขาทันที
“พี่บอกว่าคบก็คือคบ เรื่องนี้พี่จริงจังนะ” เขาผละออกมาเพื่อบอกเธอแล้วสบตากลมโตที่ตื่นตระหนกตกใจจนทำอะไรไม่ถูก เมื่อกี้แค่ปากประกบเฉยๆแต่ครั้งนี้ไม่ใช่แน่
เขาจูบเธออีกครั้งอย่างรวดเร็วพร้อมกับรวบข้อมือเล็กเอาไว้ไม่ให้ต่อต้าน รู้ไหมว่าปากเธอหวานมากขนาดไหนทั้งที่ตอนนี้เขาแต่ดูดปากยังไม่ได้ส่งปลายลิ้นเข้าไปล่วงเกินมากกว่านี้
หัวใจเหมือนว่าจะหยุดเต้นทำอะไรไม่ถูก ลมหายใจเริ่มติดขัดมากเมื่อลิ้นอุ่นล่วงล้ำเข้ามาในปากเธอพลิกพลิ้วไม่และหยุดเหมือนจะฆ่ากันให้ตายด้วยการขาดอากาศหายใจ
เธอจะตายเพราะจูบไหมเนี่ย
“พี่รักมิลล์…เปิดใจให้โอกาสพี่เถอะนะ”
“ฉันกลัว ฉันไม่อยากเป็นเหมือนนกน้อยในกรงของใครอีกต่อไปแล้ว ฉันไม่ต้องการใครทั้งนั้น ฉัน…”
“พี่จะโลกทั้งใบต่างหากละ เชื่อพี่นะว่าเราจะไปกันรอดแน่นอน” เขาเกลี่ยนิ้วลงแก้มนุ่นเบาๆอยากจะจูบอีกครั้ง แต่ก็กลัวว่าเธอจะตกใจจนตั้งสติไม่ได้แล้วไม่ยอมคบกับเขา
“สัญญานะว่าพี่จะไม่บังคับอะไรฉัน” เธอกลัวว่าอิสระจะถูกแย่งชิงไปต่างหากละ เธอไม่ต้องการถูกคาดหวังจากใครอีกต่อไปแล้วแต่ในเมื่อมันเป็นไปไม่ได้ก็ช่างเถอะ เธอแค่ต้องการให้เขายอมรับในแบบที่เธอเป็นก็พอแล้ว
“พี่สัญญา หนูเป็นแฟนของพี่นะ”
“แต่ว่า…”
“พี่รู้ว่าไม่ได้รักกัน แต่พี่รู้ว่าสักวันหนูจะรักพี่ได้แน่ๆ” เขาไม่แคร์หรอกว่าตอนนี้เธอจะรู้สึกยังไงกับเขาบ้าง เขาแค่ต้องการเป็นเพียงคนเดียวของเธอตลอดไปก็เท่านั้นเอง
“แล้วถ้าสุดท้ายฉันยังไม่รักละ?” ความรู้สึกมันบังคับกันไม่ได้อยู่แล้ว เขาน่าจะรู้ดีเพราะตลอดสามเดือนที่ผ่านมาก็แทบไม่มีอะไรเกิดขึ้นในใจเธอเลย จนกระทั่งวันนี้ที่เริ่มใจสั่นเบาๆแต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะรักเขานะ บางทีเธออาจจะหวั่นไหวเพราะคำพูดแสนดีที่ไม่เคยมีใครพูดแบบนี้กับเธอก็ได้ แต่มันจะเปลี่ยนเป็นความรักได้เหรอ
“แค่ไม่นอกใจพี่ก็พอแล้ว” ชีวิตเขามันไม่เคยได้ความรักอยู่แล้ว ถ้าหากเธอจะไม่รักกันอีกคนก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย เขาแค่รักเธอข้างเดียวก็ได้เพราะยังไงความสุขของเขามันคือความสุขของเธอนะ เขาจะทำให้เธอยิ้มออกมาและกล้าที่จะเปิดเผยตัวตนออกมามากกว่านี้ หรือถ้ามีปัญหาอะไรเกิดขึ้นเขาจะเป็นคนเดียวโอบกอดเธอไว้เอง
เขาพร้อมเป็นผู้ให้แม้ว่าตัวเองจะสาหัสก็ตาม
“ถ้าพี่นอกใจฉันละ?”
“ไม่มีทางหรอก เกิดไม่พี่ไม่เคยรักใครขนาดนี้เลยนะ”
“ถ้าวันหนึ่งพี่รักคนอื่นมากกว่าละ?”
“พี่นี่นะ!”
“อื้ม”
“ไม่มีทางหรอก ถึงภาพลักษณ์ของพี่จะเหี้ยมากขนาดไหน แต่พี่รู้ว่าใครที่ต้องรักษาเอาไว้นะ”
“งั้นตอนนี้ลุกจากตัวฉันได้แล้ว ไอ้บ้าเนียนเลยนะ!”
“ขอพี่นอนกอดแบบนี้นานๆนะ”
- ผู้เขียน
