EP02 ฉวยโอกาส
1231 คำ
"อ๊ะ! นี่ ปล่อยนะ" เธอตะโกนร้องออกมาก่อนจะที่จะถูกเขาใช้มือปิดปากและล็อกเธอแน่นจนเธอไม่สามารถดิ้นและแหกปากได้
"พี่เป็นบ้าอะไรเนี่ย! แพรไม่เคยไปทำอะไรให้พี่ไม่พอใจสักครั้งนะ" เธอยังคงพูดไม่หยุดหลังจากที่เขาปล่อยมือออกจากปากเธอและชี้หน้าพร้อมจ้องหน้าเธอเขม็งให้เธอหุบปาก
"เงียบ! ถ้าเธอไม่เงียบฉันจะจูบเธอเดี๋ยวนี้แหละ" เขาขู่ เธอจึงต้องยอมเงียบเพราะเธอไม่ยอมที่จะเสียจูบแรกให้เขาอย่างไม่เต็มใจด้วยเด็ดขาด!
"พูดง่ายๆ แบบนี้ค่อยดีขึ้นมาหน่อย ตามมานี่!" เขากระชากเรียวแขนเล็กเข้าไปในห้องน้ำแต่เธอต่อต้านพยายามที่จะไม่เข้าไปกับเขาเพราะรู้ดีว่าหากเธอเข้าไปมันต้องเป็นอันตรายต่อเธอแน่
"สงสัยเธอคงไม่กลัวสินะ ได้!" พูดจบก็กระชากเธอเข้ามาพร้อมจูบเธอแรงๆ เพื่อสั่งสอนจนเธอเบิกตาโพลงด้วยความตกใจพยายามทุบตีเขาแต่แรงแค่นี้จะทำอะไรเขาได้
"อื้อ จ๊วบ อ่อย!!" เธอเอ่ยเสียงอื้ออึงในลำคอก่อนจะขบกัดริมฝีปากเขาอย่างแรงจนเขาผละออกจากเธอแล้วรีบไปแตะที่ริมฝีปากของตัวเองเมื่อรู้ว่าเลือดออก
"โอ้ย! ยัยเด็กบ้า" เขาตะคอกใส่เธอและเธอก็หมดความอดทนฟาดหน้าเขาไปหนึ่งทีอย่างโมโหและเหลืออด!
เพี๊ยะ!!
"อย่าคิดว่าฉันจะเหมือนผู้หญิงทุกคนที่พี่เคยเอา ต่อให้พี่เป็นลูกชายเจ้าของมหาวิทยาลัยพี่ก็ไม่มีสิทธิ์มาทำนิสัยแบบนี้กับแพร!" เธอมองหน้าเขาด้วยแววตาคมโกรธเคืองก่อนจะเดินหนีแต่ทว่าเขากระชากเธอเข้าหาอีกครั้ง
"ตบฉันแล้วคิดว่าจะหนีไปได้ง่ายๆ งั้นเหรอ มานี่!" พูดจบก็ผลักเธอติดกำแพงแล้วจูบเธออีกครั้งด้วยความโมโห
"อ่อย อื้อ" เธอขลุกดิ้นสักพักแต่เขาก็ไม่สะทกสะท้านจนเธอเริ่มหมดแรงยืนอยู่อย่างนั้นจนเผลอเกาะหัวไหล่ของเขาเอาไว้เพื่อทรงตัว
"ปล่อยแพร ฮรึก อย่าทำกับแพรแบบนี้" เธอเปลี่ยนเป็นอ้อนวอนเพราะคนตรงหน้าไม่มีท่าทีว่าจะยอมเธอ แค่นั้นไม่พอเขายังพยายามซุกซอกคอเธอและยังใช้มือขยำหน้าอกเธอผ่านชุดนักศึกษา
อีกด้านของม่อนไหมและฟ้าใส เธอรู้สึกว่าแพรวานั้นไปนานกว่าปกติจึงนึกเป็นห่วงขึ้นมาอย่างร้อนใจ
"เดี๋ยวฉันมานะฟ้า เป็นห่วงแพรเพราะแพรไปนานมาก รออยู่นี่แหละ" ม่อนไหมพูดจบเธอก็รีบเดินไปทางห้องน้ำหลังคณะทันทีเพราะเป็นห่วงที่แพรวาไปห้องน้ำนานกว่าปกติทั้งที่แพรวาปวดเบา
"แพร!? อยู่ในห้องน้ำรึเปล่า" เพียงไม่นานเธอก็มาถึงแล้วรีบเรียกและมองหาแพรวาอย่างห่วงๆ โดยไม่รู้ว่าเพื่อนตัวเองกำลังถูกคุกคามจากผู้ชายที่เธอเห็นหน้าแล้วไม่ชอบ
"หึ เพื่อนคิดไม่ซื่อของเธอมาแล้วสินะ" เขาปิดปากเล็กไม่ให้ร้องไห้ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากแล้วเอ่ยเสียงราบเรียบข้างใบหูเล็กของเธอ
"อื้อ แพร!" เธอตะโกนแต่ติดที่มือของเขาปิดปากเธออยู่
"ฉันจะปล่อยเธอไปวันนี้ก็ได้ แต่ถ้าฉันเจอเธออีก เธอไม่รอดแน่ เพื่อนเธอก็เหมือนกัน" เขาเอ่ยก่อนจะปล่อยมือเธอให้เธอตะโกนร้องเรียกเพื่อนเธอให้เต็มที่เพราะเขาอยากจะรู้เหมือนกันว่าผู้หญิงคนนั้นจะทำหน้ายังไงหากรู้ว่าเพื่อนที่มันคิดไม่ซื่อกำลังอยู่กับเขา
"ไปสิ หรืออยากให้ทำมากกว่านี้" เขาเอ่ยอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะผลักเธอแล้วอุ้มขึ้นไปนั่งบนอ่างล้างมือแล้วเข้าไปอยู่ตรงกลางระหว่างเรียวขาของเธอก่อนจะขบเม้มลำคอสวยเพื่อต้องการให้ผู้หญิงคนนั้นเห็นว่าเธอมีเจ้าของแล้ว
"ฮรึก ปล่อยแพรนะ! ม่อน! แพรอยู่นี่" เธอตะโกนอีกครั้งก่อนจะยิ้มทั้งน้ำตาเมื่อได้ยินเสียงเพื่อสนิทเดินเข้ามาทางนี้แล้ว
ม่อนไหมคลี่ยิ้มน้อยๆ เมื่อเพื่อนสาวส่งเสียงก่อนจะวิ่งไปภายในอีกฝั่งแต่ก็ต้องชะงักนิ่งเมื่อไฟนอลยืนอยู่ข้างหลังแพรวาโดยที่แพรวานั้นยืนเงียบตาแดงก่ำราวกับเพิ่งผ่านการร้องไห้อย่างหนัก
"พะแพร พี่ไฟนอล.." ม่อนไหมเอ่ยเสียงราบเรียบก่อนจะเดินไปหาเพื่อนสาวเพื่อสำรวจว่าเธอเป็นอะไรรึเปล่า
"ปะไปกันเถอะ แพรไม่ได้เป็นอะไร" เธอพยายามประคับประคองเสียงตัวเองไม่ให้สั่นเพราะยังคงตกใจกับการกระทำที่คุกคามของเขาทั้งที่ชีวิตนี้เธอไม่เคยเจอเหตุการณ์นี้มาก่อน
"อืม" ม่อนไหนเดินมาจับมือแพรวาต่อหน้าไฟนอลแล้วลูบหลังมือเธอเบาๆ เพื่อบอกว่าเธอคิดยังไงกับแพรวาแต่ทว่าไฟนอลกับกระตุกยิ้มมุมปากใส่เธอ
"เดี๋ยวพี่มารับไปทานข้าวนะ" สองสาวหยุดชะงักปลายเท้าเมื่อไฟนอลเอ่ยออกมาแบบนั้นทำให้ม่อนไหมรีบหันหน้ามามองเธออย่างสงสัย
"พี่เขาหมายความว่ายังไงแพร?"
"ปะเปล่า พี่เขาแค่พูดไปเรื่อยน่ะ อย่าใส่ใจเลย" เธอเอ่ยอย่างไม่สนใจเขาเพราะไม่อยากให้ม่อนไหมรู้เรื่องเฮงซวยสำหรับเธอเพราะมันไม่เป็นที่น่าจดจำ
หมับ!
"เหมือนว่าแพรคงลืมว่าพี่เป็นแฟนแพร อย่าน้อยใจไปเลยที่รักเพราะแค่พี่ไม่ไปค้างที่ห้องด้วยก็บอกว่าพูดไปเรื่อยเหรอ น่าน้อยใจนะที่เธอเอาขนมที่พี่ให้เธอไปให้เพื่อนกิน" ปากพูดแต่ตาจ้องมองม่อนไหมอย่างปั่นประสาทแล้วใช้มือกอดร่างเล็กพร้อมมือหนาที่อยู่ตรงหน้าอกเธอเพื่อแสดงตัวกับม่อนไหม
"มันหมายความว่ายังไงแพร แพรคบกันเขาเหรอ แพรพูดมาสิว่าเขาไม่ได้บังคับแพรใช่มั้ย" ม่อนไหมเผลอขึ้นเสียงจนเธอตกใจเพราะไม่คิดว่าเพื่อนสาวจะตะคอกใส่เธอสักครั้ง
"ปะเปล่า ม่อนกำลังเข้าใจผิด เรากับพี่เขาไม่ได้เป็นอะไรกัน" เธอพยายามสลัดเขาออกแต่ไม่เป็นผลทว่าเขากลับรวบผมเธอออกไปอีกข้างเพื่อทำให้ม่อนไหมเห็นรอยดูดของเขาที่ลำคอของเธอ
"ขอโทษที่รบกวน..." พูดจบม่อนไหมก็เดินออกไปปล่อยให้เธออยู่กับเขาสองต่อสอง
"ปล่อย! สะใจพี่แล้วใช่มั้ยที่ทำให้แพรทะเลาะกับเพื่อน" เธอตัดพ้อมองเขาทั้งน้ำตาพร้อมเสียงอ่อนที่แทบจะไม่ได้ยินคำพูด
"ใช่ สะใจมาก ถ้าฉันเห็นว่าเธอใกล้ชิดกับผู้หญิงคนนี้อีก รับรองว่าเพื่อนเธอไม่รอดจากมือไอ้ฟ้าครามแน่" เขาเอ่ยขู่เธอเพราะถ้าเขาไม่ได้เธอใครหน้าไหนก็ไม่ได้ เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ปฏิเสธเขาแน่นอนว่าเขาไม่ยอมเสียหน้าแน่ๆ พยศแบบนี้ถ้าถูกเขาจัดการเดี๋ยวก็เชื่องคามือเขาแน่นอน
ไม่ปล่อยให้นานเกินรอหรอก
- ผู้เขียน
