EP3 โมโห
1208 คำ
"อ๊ะ! อึก ทรายเจ็บ อร๊าง ไฟ บะเบาๆ" เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังกึกก้องในห้องพักคอนโดแห่งหนึ่งของสาวเจ้าที่กำลังเอ่ยเสียงครางกระท่อนกระแท่นราวกับจะขาดใจอ้อนวอนจากชายหนุ่มด้านหลังที่กระแทกกระทั้นแก่นกายใหญ่เข้าใส่เธออย่างเอาเป็นเอาตายด้วยความโมโหมากจากใครคนหนึ่งที่พยศกับเขา!
ตับ! ตับ! ตับ!
"อดทนหน่อยสิวะแม่งแก้ผ้าส่งข้อความมาคงจะมานอนจับมือกันเฉยๆ หรอก!" ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเข้มอย่างไม่ชอบใจก่อนจะก้มลงขบกัดลำคอขาวผ่องของสาวเจ้าตามอารมณ์คลั่งเซ็กส์ซาดิสม์ของตัวเอง
แฮ่กๆ แฮ่กๆ
ตับ! ตับ! ตับ!
เมื่อเสร็จกิจสาวเจ้าก็แข้งขาอ่อนแรงทรุดลงกับเตียงนอนด้วยเนื้อตัวแดงก่ำและเรียวขาอันสั่นเทา
"แม่ง หลวมชิปหาย" ชายหนุ่มเอ่ยโดยไม่สนใจว่าคู่ขาตัวเองจะหน้าเสียมาเพียงได้ก่อนจะถอดถุงป้องกันออกมาจากลำกายแล้วเดินไปคร่อมหน้าอกอวบอิ่มของสาวเจ้าแล้วยัดลำกายเข้าใสปากเธอเป็นการปิดท้าย
"โทรไปก็เลือกไม่รับ ดี! แบบนี้แหละกูยิ่งชอบ" มือหนากำหมัดแน่นที่ริมระเบียงห้องนอนของผู้หญิงที่เป็นคู่ขาของตัวเองแล้วกัดฟันกรอดเมื่อแพรวานั้นปฏิเสธรับสายเขาและผิดนัด!
และที่มากกว่านั้นคือเธอบล็อกทุกช่องทางติดต่อจากเขาจนน่าหงุดหงิด
หมับ!
"จะไม่ค้างกับทรายคืนนี้เหรอคะ ทรายจำไม่ได้แล้วว่านอนคนเดียวเมื่อไหร่" สาวเจ้าเดินมาสวมกอดเขาจากด้านหลังจนเขาถอนหายใจออกมาหนักๆ อย่างหงุดหงิด
"อ๊ะ! หันหลังไปดิ้!"
"อื้อ อ๊ะๆ~"
"แพรวา ทางนี้ครับ" น้ำเสียงอ่อนโยนของชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาเจ้าของสวนองุ่นที่เชียงใหม่เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าหญิงสาวตัวเล็กที่เขานัดมาทานข้าวเย็นด้วยในวันนี้เดินเข้ามาในร้านอาหารที่เขาจองไว้แล้ว
"พี่เหนือทัพ.." เธอเอ่ยพึมพำชื่อเขาเบาๆ ก่อนจะปั้นหน้ายิ้มเข้าไปหาเมื่อชายหนุ่มบินตรงมาจากเชียงใหม่เพื่อมารับเธอกลับบ้านหลังจากที่ปิดเรียนหนึ่งอาทิตย์
"ทำไมเจอหน้าพี่แล้วทำหน้าแบบนั้นครับ" เจ้าของใบหน้าหล่อคลี่ยิ้มอ่อนโยนละมุนหากผู้หญิงใดมาพบเห็นเป็นอันต้องตกหลุมรักแต่ไม่ใช่กลับเธอเพราะเธอรักชายหนุ่มคนนี้เหมือนพี่ชายเพราะเธอและเขาต่างก็โตมาด้วยกันเพราะเธอเข้ามาอยู่ในไร่ของเขาช่วงอายุ 5 ขวบและตอนนั้นเขาก็อายุ 9 ขวบ
"เปล่าค่ะ แพรแค่ไม่คิดว่าพี่เหนือจะบินมารับแพรด้วยตัวเอง" เธอยิ้มอ่อนโยนและพยายามทำตัวให้ยืนเพราะเธอประหม่าทุกครั้งที่ต้องอยู่ใกล้ๆ เขา ผู้ชายที่เธอรู้ว่าเขารู้สึกยังไงกับเธอและยังต้องการเธอเป็นเจ้าสาวอีกด้วย
"แพรหิวรึยัง สั่งเลยวันนี้พี่เลี้ยงตัวเล็กจะกลับบ้าน" ตัวเล็กคือชื่อที่เขาเรียกแทนเธอเมื่อครั้งเป็นเด็กที่วิ่งเล่นไล่จับกันในตอนนั้นเมื่อหลายสิบปีก่อน
"ค่ะ งั้นแพรไม่เกรงใจแล้วนะ" เธอก็หิวเหมือนกันเพราะยังไงผู้ชายตรงหน้าก็คนกันเองกับเธอแทบจะเหมือนคนในครอบครัวกันเลยก็ได้เพราะแม่เธอเป็นคนสนิทของแม่เขา เขาและแม่ของเขามีผู้มีพระคุณสำหรับเธอ
"หึ ยังกินเก่งไม่เปลี่ยนเลยนะ" นึกเอ็นดูไม่น้อยที่เด็กสาวตรงหน้ายังคงกินเก่งแม้ว่าจะผ่านมาหลายปีเธอก็ยังกินเก่งแม้ว่าเธอจะไม่กลัวว่าตัวเองจะน้ำหนักขึ้นเหมือนผู้หญิงที่เขาเคยเจอมา
ชอบจังผู้หญิงที่ไม่ห่วงสวยอะไรเพราะในสายตาของเขาเธอนั้นสวยเสมอ
"แฮะๆ ก็แพรหิวนี่คะ" เธอเผลอยู่หน้างอนๆ ที่เขาทั้งท้วงการกินของเธอแม้ว่าจะไม่จริงจังก็ตามแต่
"พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรน้องแพรหนิคะ" เขาเอ่ยยิ้มๆ มองเด็กสาวด้วยความเอ็นดูแล้วก็เริ่มทานอาหารเมื่อพนักงานนำมาเสิร์ฟหลังจากที่ชวนกันคุยเพื่อรออาหารมาสักพักจนในที่สุดก็มาเสริ์ฟสักที
"แล้วพรุ่งนี้พี่จะมารับนะคะ" มือหนาลูบศีรษะเล็กอย่างอ่อนโยนก่อนจะกลับเข้าไปในรถของตัวเองเมื่อมาส่งเธอที่หน้าหอพักของเธอเรียบร้อย
"ค่ะ ขับรถดีๆ นะคะ" เธอโบกมือลาด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินเข้าหอไปทว่าพอเปิดประตูห้องเข้ามาทำให้เธอตกใจตัวแข็งทื่อ ปลายเท้าสวยถอยหลังอัตโนมัติ ใบหน้าถอดสีเตรียมจะวิ่งหนีเมื่อคนที่เข้ามานั่งอยู่ในห้องเธอด้วยใบหน้าดุดัน
แกร๊ก!
"พะพี่ไฟนอล" เธอเอ่ยเสียงตะกุกตะกักและสั่นเครือ ในหัวเธอคิดไปว่าเขานั้นเข้ามาได้ยังไงแล้วใครอนุญาตให้เขาเข้ามาที่หอเธอและยังมานั่งบนเตียงราวกับกำลังหาเรื่องเธอทางสายตา
หมับ!!
"อ๊ะ! เจ็บนะ!" เธอขึ้นเสียงใส่เขาเมื่อเขากระชากตัวเธอแนบอกแกร่งอย่างแรงจนเธอเจ็บ
"เออ ให้มันได้อย่างนี้สิวะ! พอกับกูแม่งเสือกเล่นตัว แต่พอมันมารับแม่งก็ยิ้มหน้าระรื่นให้มันมาส่งถึงที่! มึงผิดนัดดูเพื่อที่จะไปทานข้าวกับมันเหรอวะแพร! แล้วกับกูมึงจะเล่นตัวเพื่อ!" เขาตะคอกใส่หน้าเธอด้วยความโมโหเมื่อเห็นว่าเธอไปกับผู้ชายและเพิ่งกลับมาเอาป่านนี้
มันอดที่จะคิดไม่ได้ว่าหญิงชายไปด้วยกันมันต้องมีเรื่องนั้นเข้ามาเกี่ยว
"อึก แพรเจ็บนะ! พี่ไม่มีสิทธิ์มาโกรธแพรเลยด้วยซ้ำเพราะแพรจะไปไหนกับใครมันก็เรื่องของแพรพี่ไม่มีสิทธิ์ยุ่งหรือมาห้ามอะไรในตัวแพรเพราะเราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันและแพรก็ไม่ได้รักพี่! แพรไม่เคยชอบพี่เลยสักครั้งแล้วมันผิดเหรอที่แพรจะปฎิเสธพี่?" เธอทำใจดีสู้เสือเถียงกลับอย่างไม่คิดเกรงกลัว ทั้งที่เธอกลัวเขาจะทำเหมือนในตอนที่อยู่ห้องน้ำเมื่อช่วงเที่ยงๆ
"กล้าพูดคำนี้ เหอะ! เพราะต่อให้เธอไม่ชอบฉันยังไงฉันก็ไม่ได้สนใจเธอสักนิดเพราะถ้าฉันอยากได้ฉันก็ต้องได้! ฉันเองก็ไม่ได้พิศวาสถึงขั้นอยากได้หัวใจของเธอแต่เพราะเธอมันปากดีมาท้าท้ายคนอย่างฉันไง!" เขากระชากเธอเข้ามาแนบแน่นมากกว่าเดิมแล้วตะคอกใส่เธออย่างโมโหในคำพูดของเธอ
"ก็แพรไม่ผิดไง! แพรปฎิเสธเพราะไม่ได้รักพี่แล้วแพรผิดตรงไหน!?" เธอยังคงเถียงฉอดๆ เพราะต้องการปกป้องตัวเองเมื่อตัวเองถูกต่อว่าทั้งที่ตัวเองไม่ผิด
"หึ กล้ามากที่ท้าทายฉัน งั้นก็ยอมรับความผิดตัวเองคืนนี้ให้ดีๆ แล้วกัน!" เขาตวาดลั่นแล้วกระชากเรียวแขนเล็กออกไปจากห้องของเธอโดยไม่สนใจว่าเธอจะเจ็บเลยแม้แต่น้อย!
- ผู้เขียน
