ประวัติศาสตร์จะไม่ซ้ำรอย
1187 คำ
ตอนที่ 4
“แล้วอะไรล่ะ ฮึ จะว่าไปนะ ต้องขอโทษด้วยนะ ที่ความปรารถนาของคุณต้องล่มกลางคันเสียแล้วเพราะถึงแม้คุณคิดอยากจะถลกกระโปรงให้ผมแล้วก็ตาม แต่ว่า ผมนั้นไม่ได้หวนมาเพื่อพิศวาสและรับประทานของเก่าหรอกนะ ไม่ได้มาเพื่อปลดเปลื้อง และไม่มีอะไรหรอก ก็แค่อยากจะมาดูหน้าให้เต็มตาเท่านั้นว่าแบบนี้นี่หรือคือผู้หญิงที่ผมเคยรักมาก่อน ฮึ คุณทิ้งผัวแล้วทิ้งเขาทำไมในเมื่อเขาดีออกมากมายอย่างนั้นเขมคุณว่าเขาประเสริฐแล้วผู้หญิงที่ทิ้งผัวน่ะ คุณรู้ไหมผู้ชายอย่างผมก็ไม่เอาไปทำพันธ์ด้วยหรอก เพราะอะไรหรือ เฮอะ ก็ไม่เห็นจะต้องบอกนี่ ก็ขอบคุณด้วยนะ ที่คุณตั้งใจได้นัดผมมา เพื่อจะฉลองความโสด รำลึกความทรงจำ เก่าๆแบบนี้”
ยังไม่จบความของเขาที่วาทิตต้องการสั่งสอนให้เขมญารู้สึกถึงอารมณ์ชั่วดี
“แต่ไอ้ความทรงจำแบบก่อตัณหาราคะปีนต้นงิ้ว ประเภทนี้ผมไม่เล่นด้วยหรอกนะและผมไม่ใช่ประเภทผู้ชายจำพวกนี้ด้วย ถ้าต้องการ ของผมมันต้องสะอาด คุณไปหาเหยื่อรายใหม่เถอะนะเขม แล้วผู้หญิงน่ะ รู้ไหม ควรจะมีผัวเดียวนะเขมญา แค่นี้ล่ะ ผมไปก่อน แล้วอย่าลืมทบทวนตามที่ผมพูดล่ะ มันถูกต้องไหมที่พูดมา”
แล้วหลังจากที่เขาพูดจบเท่านั้น พร้อมกับแลมพ์ก็ลุกขึ้นจัดการกลัดกระดุมให้กับอกตัวเอง แล้วเขาส่งรอยยิ้มเยาะให้หล่อนก่อนจะพาตัวเองเดินออกไป เสียงหล่อนดังขึ้นแค่เขาก้าวเดินออกไปเพียงสองก้าว
“ อ๊ายส์ ไอ้บ้าไอ้บ้า ไอ้บ้า ไอ้บ้า ไอ้แลมพ์บ้า”
หล่อนกรีดเสียงร้องจนดังตลบกลบไปทั้งห้องอย่างขุ่นเคืองขว้างปาข้าวของหมอนหนุนหมอนข้างกระจุย ผมเผ้ากระเซิงยุ่งเหยิงเหมือนคนเสียสติกรี๊ดอยู่อย่างนั้นด้วยความเจ็บแค้นและอับอาย บังอาจสอนสั่งหล่อน ไม่แปลกที่เขาจะเป็นไอ้บ้าของหล่อนไปแล้วในยามนี้ มันเป็นสัจธรรมวาทิตคิดขึ้นไม่นึกอย่างใดทั้งสิ้นกลับบ้านอย่างเดียว พิศวาสของหล่อนกระเจิดกระเจิงหดหายไปในทันที
เพราะเขมญายังพล่านไปด้วยความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น ยังเจ็บปวดไม่หายกับน้ำคำที่เหมือนกับสาดราดรดด้วยน้ำกรดจากฝีปากของอดีตชายคนรัก
ที่เขาจัดว่าเป็นผู้ชายชั่วคราวของหล่อน
และมือไม้ของเขมญาก็ยังคงสั่นระริก เมื่อหล่อนรีบคว้าเสื้อคุลมมาปกปิดเรือนร่างให้มิดชิด
แล้วเขาก็นึกอยากจะกลับบ้านในทันทีมันหมดธุระจำเป็นของเขาแล้วนี่นา แต่ถือว่าดึกโขทีเดียวหากที่บริเวณโซฟาห้องนั่งเล่นกลับยังมีร่างคุณอภิญญากับสามีซึ่งท่านทั้งคู่เหมือนนั่งคอยลูกชายคนรอง หากเมื่อเห็นเขาโผล่หน้ามา เธอจึงยิ้ม
“เพิ่งมาถึงเหรอ ไปถึงไหนล่ะ”
วาทิตมีท่าทีสงบ เขาจะบอกมารดาได้อย่างไร เขาไปที่ไหนมา
“ไม่ไกลจากที่นี่ครับ”
“ไปหาใครกันหรือ”
“เพื่อนเก่าครับ” เขายอมรับว่าปดมารดา แต่ไม่ต้องการให้ท่านทราบความจริง
“เพื่อนคนไหน ผู้หญิงหรือผู้ชาย” คุณอภิญญายังรุกถามต่อ วาทิตมีสีหน้าที่ลำบากใจ กับคำที่ตั้งใจซักไซ้ของมารดา
“ เขมญาครับ” จึงต้องตอบความจริง นางเลย อุทานออกมา
“หนูเขมญา”
“ตายแล้ว ทำอย่างนี้ได้ยังไง ได้ยินข่าว เขาหย่าขาดจากสามีแล้ว นี่ลูกจะหวนกลับไปหาหรือ”
คุณอภิญญาโวยวายอย่างลืมตัวกลัวว่าลูกชายจะกลับไปมีสัมพันธ์สวาทกับแฟนเก่าที่กลายเป็นแม่ม่าย เธอไม่ต้องการให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก
วาทิตรีบชี้แจง
“ไม่ใช่อย่างที่คุณแม่เข้าใจหรอกครับ ผมแค่ไปพบเจอพูดคุยเท่านั้น”
“เท่านั้นเองหรือ” นางรู้สึกสบายใจ
“ชี้แจงเรื่องอะไร”
“ตอกย้ำให้ผู้หญิงคนนั้นอย่าได้พยายามเข้ามายุ่งกับผมอีก” เขาตอบเสียงหนักแน่น
“เอ้อ แล้วนี่ กินอะไรมาจากข้างนอกแล้วหรือยังล่ะ แม่จะได้บอกเด็กจัดให้”
“ผมไม่หิว” ตอบคำเดียวสั้นชัดคำ แล้วหัวเราะอย่างขำเมื่อนึกถึงเรื่องที่เพิ่งเกิด
“รู้สึกไม่หิวเลยจริงๆมันรู้สึกว่าอิ่มจนจุกตื้อไปหมด”
“อิ่มอะไรของแก”
“ก็อิ่มความสะใจไงครับคุณแม่”
“สะใจอะไรของแกกันล่ะตาแลมพ์ ไหนพูดช้าๆชัดๆหน่อยซิ ฉันอยากรู้”
“ผมเองยังบอกอะไรคุณแม่ตอนนี้ไม่ได้หรอกครับ”
“อ้าว ทำไมล่ะ อ๋อ นี่แกไปทำร้ายใครมาอีก ทำร้ายผู้หญิงหรือเปล่า”เขาไม่อยากจะตอบมารดานักตัวเองกำลังอึดอัดแล้วไม่อยากจะตอบด้วย กับท่าทีเคืองขุ่นของมารดา
“ก็ทำไมล่ะครับคนอย่างผมนายแลมพ์ จะมองเห็นผู้หญิงเป็นศัตรู เหยื่อไม่ได้ ที่ผมเป็นอยู่ทุกวันนี้ไม่ใช่เพราะคำว่าผู้หญิงหรือ”
“ เอ๊ะ แต่นี่ฉันก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน”
คุณอภิญญาเรียกร้องแทนเพศของนาง ทำให้เขาหันกลับมานิ่งฟัง
“โธ่คุณแม่น่ะเป็นแม่ของผม ผมไม่คิดทำอย่างนั้นหรอกครับ”
“ชะ ประเสริฐเหลือเกินลูกของฉัน”คุณอภิญญา ประชดใส่บุตรชาย
“แต่การกระทำของแกมันต่างจากคำพูดนายแลมพ์”เขาไม่อยากจะเถียงมารดานัก ถ้าคุณอภิญญาเข้าใจถึงจิตใจเขาไยต้องมาแดกดันบุตรชายที่นางว่ารักนักหนาล่ะ แน่นอนมารดาของเขาค้านนักหนา กับหัวใจของเขาที่พยายามห้ามปรามไม่ให้แว้งไปทำร้ายใคร หัวใจอสูรที่คุณอภิญญากล่าวประชดใส่ตัวเขา
“หัวใจของแกมันกลายเป็นซาตานไปแล้ว”หากคุณอภิญญาคิดอย่างนี้ นางสามารถเข้าไปถึงจิตใจในลึกๆของเขาไหม เพราะว่าคุณอภิญญานั้นเธอเป็นเดือดเป็นแค้นยิ่งนักที่เกิดเรื่องอย่างนี้
“แกนะแก ตาแลมพ์ ไม่น่า ไม่นึกเลย”
“ตอกย้ำให้ผู้หญิงคนนั้น อย่าเข้ามายุ่งกับผมอีก” เขาตอบเสียงหนักแน่น แต่ลึกๆ หากกลับคุณอภิญญาพึงพอใจ ลึกๆ ที่ลูกชายนั้นเข้มแข็ง เพราะนางไม่ปรารถนาในตัวของเขมญาเช่นกัน
ก่อนที่มารดาและบุตรชายจะแยกย้ายกันกลับเข้าห้อง เพราะเขาไม่ตอบโต้มารดาอีกแล้ว รู้สึกเหนื่อย และความรู้สึกที่ไม่ดีจากข้างนอก เพราะหัวใจของเขาเย็นชาที่จริงเขาไม่ได้ต้องการอย่างนั้น เขาไม่อยากจะแยแสด้วยซ้ำ แต่เขมญาก็ดิ้นรนมาหาเขา และในเวลานั้นเมื่อกลับมาอยู่ในห้องส่วนตัว เขาเบือนหน้าไปทางอื่น และเรื่องแบบนี้ เขาไม่เคยโอดครวญอีกแล้ว เพราะในเมื่อ ครั้งก่อนหัวใจเขาเคยโอดครวญ และเจ็บปวดมาแล้ว ต่อไปจะไม่มีอีก ไม่มีทางล่ะที่เขาจะอ่อนแออีก และอีกอย่าง หัวใจของเขาก็คือของเขา และคือตัวตนแท้จริงของ วาทิต
- ผู้เขียน
