"บังอาจ เราถึงขนาดจะแต่งตั้งเจ้าเป็นพระสนมนอกจากจะไม่ยินดีรับแล้ว ยังปฏิเสธที่จะปรนนิบัติเรา ถ้าอยากตายมากนักเราจะให้เจ้าดั่งปรารถนา" ฝูจื่อหรงกล่าวเสียงดัง เขาปาจอกสุราลงพื้นขอบบ่อจนแตกกระเด็นไปคนละข้าง
เจ้าเว่ยสะดุ้ง เมื่อสัมผัสได้ถึงความโกรธระดับสิบของฝูจื่อหรง เธอจะทำอย่างไรดี
"ขอฝ่าบาททรงโปรดอภัย หม่อมฉันไม่ได้หมายความเช่นนั้นเพคะ" เจ้าเว่ยโขกศรีษะลงกับพื้นเหมือนสำนึกผิด ทั้งเจ็บทั้งรู้สึกเสียศักดิ์ศรี แค้นนี้เธอจะจำไว้จนตาย
เหล่าองครักษ์รีบกรูเข้ามาทันทีที่ได้ยินเสียงผิดปกติด้านใน
"ไม่มีอะไร พวกเจ้าออกไปให้หมด เราจะสั่งสอนสตรีที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงผู้นี้เอง หากไม่มีคำสั่งจากเราห้ามใครเข้ามาเด็ดขาด" ฝูจื่อหรงโบกมือไล่ทุกคนทันที
"พะย่ะค่ะ" เหล่าองครักษ์รับคำก่อนหมุนตัวถอยหลังออกจากห้อง
"เดี๋ยวก่อน" ฝูจื่อหรงเหมือนนึกสิ่งใดขึ้นมาได้
"พะย่ะค่ะ"
"จับนางกำนัลผู้นี้โยนลงมา" ฮ่องเต
