"ฝ่าบาทครานี้จะทำยังไงดีพะย่ะค่ะ" ตงกงกงเฒ่าปากเหงื่อออกจากใบหน้า หากองค์หญิงแคว้นชินเปลี่ยนพระทัยเอาเรื่องขึ้นมาอาจเกิดสงครามระหว่างแคว้นขึ้นมาได้
"หุบปากของเจ้าเสียตงกงกง" ฝูจื่อหรงหลับตาอย่างเหนื่อยอ่อน กัดฟันกรอดตวาดตงกงกงออกไป
เขารู้แล้ว รู้ทุกอย่าง กงกงเฒ่านี่ยังจะตอกย้ำด้วยเหตุใด
แม้เสียงของกงกงและสุรเสียงของฝ่าบาทจะไม่ดังมากแต่ฟางกุ้ยเฟยที่อยู่ใกล้ๆ ก็ได้ยินบางประโยคของการสนทนา
นางกำมือแน่นด้วยความคับแฤค้น สายพระเนตรของฝ่าบาทจับจ้องอยู่ที่องค์หญิงผู้นั้นแทบตลอดเวลา
สายพระเนตรที่ปะปนไปด้วยความหึงหวงอย่างปิดไม่มิดเช่นนั้นแม้แต่ตัวนางเองก็ไม่เคยได้สัมผัส
"ฝ่าบาทเพคะ หม่อมฉันรู้สึกมึนศรีษะเล็กน้อย เห็นทีว่าอาการแพ้จะกำเริบเพคะ" ฟางกุ้ยเฟยเริ่มใช้มารยาเข้ามาดึงความสนใจจากฝูจื่อหรง
ฝูจื่อหรงหันพระพักต์ไปตามเสียงของฟางกุ้ยเฟยพลางกล่าวด้วยสุรเสียงอ่อนโยน
"หากเป็นเช่นนั้นเจ้าควรเข้า
