"ฝ่าบาทพะย่ะค่ะ องค์หญิงกับแม่นางผู้นั้นคือ.." ตงกงกงผู้ซึ่งเคยเห็นเจ้าเว่ยมาก่อน กระซิบเบาๆอย่างตกตะลึงไม่ต่างจากฮ่องเต้แคว้นชินที่บัดนี้มือมือเย็นเยียบและเต็มไปด้วยเงื่ออย่างคาดไม่ถึง
พระองค์ทรงยังคงเม่อลอยจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าขององค์หญิงแคว้นเหลียงราวกับคนต้องมนต์
ภายในตำหนักรับรองต่างเงียบกริบ เมื่อไม่ได้ยินสุรเสียงตรัสอนุญาตให้ราชฑูตผู้สูงศักดิ์ทั้งสองลุกขึ้น
ใบหน้างดงามของเจ้าเว่ยมีรอยยิ้มน้อยๆทำให้ภายในท้องพระโรงสว่างไสวจนผู้คนลืมเลือนตนไปชั่วขณะ ส่วนชินอ๋องแห่งแคว้นเหลียงยังคงมีใบหน้าเรียบเฉยเฉกเช่นเดิม
"ฝ่าบาทพะย่ะค่ะ" ตงกงกงกระแอมอีกครั้งเมื่อสามารถเรียกสติของตนเองกลับมาได้ก่อนฮ่องเต้หนุ่ม โชคดีที่ตัวเขาไม่ได้ล่วงเกินองค์หญิงแต่ประการใด
"ลุกขึ้นได้" เสียงกระแอมของตงกงกงทำให้รู้สึกพระองค์ทันใด ฝูจื่อหรงจึงตรัสอนุญาตด้วยเสียงอันดัง
เจ้าเว่ยและเจี๋ยหลุ่นส่งเสียงขอบพระทัยพร้อมกั
