"หากอยากไปล่าสัตว์ องค์หญิงต้องมาใกล้เรา"
เจ้าเว่ยถอยห่าง ชักไม่มั่นใจว่าเจ้าเต้นี่จะคิดทำอะไร
"เราสองคนอยู่ห่างกันไว้จะดีกว่าเพคะ"
"องค์หญิงกลัวเราหรือ" ฝูจื่อหรงตรัสเสียงสูง
"ไม่แม้แต่นิดเพคะ แต่ชายหญิงไม่ควรใกล้ชิด"
"ที่นี่แคว้นชิน ไม่มีประเพณีเช่นนั้น"
"แต่หม่อมฉันเป็นคนแคว้นเหลียงเพคะ" เจ้าเว่ยขยับถอยห่างอีกสองก้าวเมื่อมั่นใจว่าเป็นดวงตาหมาป่าเป็นประกายอยู่ด้านในดวงตาคมคู่นั้น
โดยไม่ทันได้ตั้งตัวฝูจื่อหรงกระโดดมาคว้าตัวเจ้าเว่ยไว้ในอ้อมแขน เขากดนางลงกับพื้นแล้วมอบจุมพิตหนักหน่วงลงบนปากสีแดงสดของนาง
สองมือลูบไล้ลงบนร่างกายของนางด้วยสัมผัสแห่งความโหยหา เจ้าเว่ยดิ้นขลุกขลักใต้ร่างหนา คิดไม่ถึงว่าเขาจะจู่โจมว่องไวขนาดนี้
"เจ้าทำให้เราคลั่งเจ้าเว่ย เราต้องนอนกอดสิ่งประหลาดนั้นแทนเจ้าทุกคืน" เจ้าเว่ยหยุดดิ้นสิ่งประหลาดที่ฝูจื่อหรงกล่าวถึงคือสิ่งใด
"ขอทรงพระกรุณาหยุดพระหัตถ์ของพระอ
