"ฝ่าบาทหม่อมฉันอิ่มแล้ว หากพระองค์ไม่มีธุระอะไรแล้วทูลลาเพคะ เจี๋ยหลุนอาจคอยหม่อมชั้นและเป็นห่วงแย่แล้ว" เจ้าเว่ยส่งยิ้มหวานให้เขาเมื่อนึกถึงคำอนุญาตให้เข้าร่วมการล่าสัตว์ในวันพรุ่งนี้ นางเอียงแก้มหลบนิ้วมือเรียวยาวของเขา
"เจี๋ยหลุนหรือ" ฝูจื่อหรงขมวดคิ้วจนเป็นปม ใบหน้าบึ้งตึงขึ้นหลายส่วน ดึงมือกลับมาทุบโต๊ะทันใด
ตงกงกงและขันทีอีกสองคนที่คอยรับใช้ยืนอยู่ตรงนั้นราวกับไม่มีตัวตนมานานถึงกับอุทานออกมาด้วยความตกใจ
"อ้อชินอ๋องเสด็จพี่ของหม่อมฉันน่ะเพคะ หม่อมฉันมักเรียกเขาว่าเจี๋ยหลุน" ดวงตาของนางระยิบระยับเมื่อเอ่ยชื่อพี่ชายอันเป็นที่รัก
"เหตุใดเรียกชื่อชินอ๋องออกมาเช่นนั้น ถึงจะเป็นพระเชษฐาก็ดูจะขัดกับประเพณี" นอกจากใบหน้าจะเข้มขึ้นแล้ว น้ำเสียงยังเข้มขึ้นจนเขาเองยังรู้สึกหงุดหงิด
"เจี๋ยหลุนเป็นพี่ของหม่อมชั้น เกิดมาพร้อมๆกัน เรียกว่าเป็นทุกอย่างของหม่อมชั้นก็ย่อมได้ เรียกชื่อจนชินแล้วเพคะ
