“เจ้าเว่ย” พระสุรเสียงที่เล็ดลอดออกมาจากโอษฐ์ของฝ่าบาทดูเบาหวิวจนคนที่นั่งอยู่ด้านข้างได้ยินไม่ถนัด มือเขาคว้าหาบางสิ่งบนอากาศแล้วเปล่งเสียงนั้นออกมาอีกครั้ง
“เจ้าเว่ย เจ้าเว่ย”
ฟางกุ้ยเฟยคว้าพระหัตถ์มาเกาะกุมไว้ แล้วก้มกระซิบข้างพระกรรณ
“เป็นหม่อมชั้นเองเพคะ ฝ่าบาท”
ฝูจื่อหรงค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ ทุกสิ่งรอบข้างยังดูพร่าเลือน ภาพสตรีที่เห็นไม่ชัดเจนผู้นี้เป็นเจ้าเว่ยหรือไม่
“ฝ่าบาท ทรงฟื้นแล้ว ตงกงกงส่งคนไปตามหมอหลวงมา” ฟางกุ้ยเฟยบีบพระหัตถ์ของฝ่าบาทด้วยความดีใจ
“พะย่ะค่ะพระสนม”
เมื่อสามารถมองเห็นใบหน้าของผู้คนรอบข้างได้ชัดเจน ฝูจื่อหรงดึงมือของตนเองที่โดนฟางกุ้ยเฟยเกาะกุมออกมาอย่างแผ่วเบา
“เจ้าเข้ามาทำไม” พระสุรเสียงต่ำแหบแห้งด้วยยังไม่ฟื้นจากพิษไข้ตำหนิฟางกุ้ยเฟยอย่างเห็นได้ชัด
“พระองค์ทรงพระประชวรองค์ไท่โฮว่จึงมีรับสั่งให้หม่อมฉันมาคอยถวายการดูแลเพคะ” ฟางกุ้ยเฟยตอบด้วยน้ำเ
