"ไม่ต้องห่วง ไม่ใช่ยาพิษ เจี๋ยหลุนไม่ทำร้ายฝ่าบาทหรอก ยานี่ยิ่งกว่ายาวิเศษกินแล้วบาทแผลจะหายเร็วมาก" เจ้าเว่ยกล่าวด้วยรอยยิ้มบางๆ ที่เจี๋ยหลุนมองยังไงก็รู้ว่าน้องสาวกำลังเศร้าใจด้วยเรื่องบางอย่างที่เขารู้ดี
เจี๋ยหลุนปล่อยให้เจ้าเว่ยอยู่กับฝูจื่อหรงเพียงลำพัง เจ้าเว่ยป้อนยาให้ฝูจื่อหรงอย่างเงียบเชียบ เขาดึงร่างบางมากอดแนบแน่นอีกครั้ง
"ตกใจมากหรือ" ฝูจื่อหรงถามเสียงเบา
"อื้ม แต่ตกใจที่ท่านโดนกัดมากกว่า"
"ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว เจ้าไม่ต้องกังวล อย่าร้องไห้อีก ข้าทนไม่ได้ที่เห็นน้ำตาของเจ้า" ฝูจื่อหรงจ้องใบหน้างดงาม พลางใช้ฝ่ามือไล้แก้มขาวผ่องที่ไร้สีเลือดของนาง แล้วจุมพิตนางแผ่วเบา
"ข้าจะไม่ร้องไห้ท่านจะได้สบายใจ" เจ้าเว่ยเอนกายซบใบหน้าลงในอ้อมกอดของเขา สองมือกอดร่างหนาแน่น คิดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาแล้วตัวสั่นอีกครั้ง สิ่งที่กลัวที่สุดคือกลัวว่าเขาจะตาย
ฝูจื่อหรงจุมพิตศรีษะเจ้าเว่ยหนักๆ แล้ว
