คมของเขี้ยวเสือร้ายทำให้แผลที่ขาของฝูจื่อหรงมีเลือดไหลออกมาไม่น้อย เจ้าเว่ยปาดน้ำตาเมื่อเห็นเลือดที่ไหลออกมาจากขาของฝูจื่อหรง เธอกลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไป
“หากข้ามาไม่ทันเห็นทีฝ่าบาทจะแย่กว่านี้” เจี๋ยหลุนนั่งลงสำรวจไปที่ขาของฝูจื่อหรง พลางฉีกแขนเสื้อพันแผลที่ขาไว้ให้เพื่อห้ามเลือด
“แผลลึกมากมั๊ยเจี๋ยหลุน” เจ้าเว่ยหน้าซีดถามด้วยเสียงสั่นๆ
“ก็พอสมควร แต่ก็ไม่น่าห่วงมาก พี่เตรียมยามาด้วยในกระเป๋าของน้อง เอาให้ฝ่าบาทเสวยด้วย”
เจ้าเว่ยพยักหน้า ยาแผนอนาคตคงช่วยให้ฝูจื่อหรงฟื้นตัวได้เร็วขึ้นฝูจื่อหรงไช้นิ้วเช็ดน้ำตาที่ไหลหยดลงมาให้นางเบาๆ เขาเห็นนางร้องไห้เพราะห่วงใยในตัวเขาจนสะอื้นยิ่งทำให้ฝูจื่อหรงรู้สึกขมในลำคอ
เพียงเห็นน้ำตาของนางก็ทำให้เขาเจ็บปวดได้เพียงนี้
“ข้าไม่เป็นไรจริงๆ อย่ากังวลไปเลย” เขาปลอบน้ำด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน กอดร่างบางแนบอกอีกครั้ง
เจ้าเว่ยพยักหน้าพยายามทำให้ฝือจื่อหรงไม่เ
