“ฝ่าบาทพะย่ะค่ะ ม้าขององค์หญิงตื่นตระหนกวิ่งเตลิดหายเข้าไปในป่าพะย่ะค่ะ” เมื่อทหารมารายงานฝูจื่อหรงซึ่งกำลังต้อนฝูงกวางอยูคนละฝั่งกับเจี๋ยหลุนควบม้าไปยังทิศที่เจ้าเว่ยหายไปทันที
เหตุใดม้าซึ่งถูกฝึกให้เชื่องเช่นนั้นถึงเกิดตื่นตระหนกได้ง่าย ฝูจื่อหรงคิดพลางเป็นห่วงเจ้าเว่ยจนสติแทบหลุดออกจากร่าง เหล่าทหารและองครักษ์ต่างช่วยกันออกตามหาองค์หญิงในทิศที่ม้าวิ่งหายไปแต่จนบัดนี้ยังไม่มีผู้ใดพบนาง
ฝูจื่อหรงสั่งทหารกระจายกำลังกันออกค้นหา เขาวิตกอย่างยิ่งเพราะฝั่งที่ม้าวิ่งเตลิดไปเป็นแหล่งหากินของฝูงเสือแม่ลูกซึ่งเขาได้ละเว้นส่วนนี้เอาไว้เพราะมีสตรีติดตามมาด้วย
เสียงกรีดร้องของเจ้าเว่ยดังมาจากป่าอีกด้าน ฝูจื่อหรงใช้แส้เฆี่ยนม้าเพื่อให้วิ่งเร็วยิ่งขึ้น ขออย่าให้นางเป็นอันใด ทหารอารักขาต่างควบม้าตามมาติดๆ แต่เพราะม้าของฝูจื่อหรงเป็นม้าที่มีฝีเท้าดีที่สุดในใต้หล้าจึงทำให้ทิ้งห่างจากเหล่าทหารองครักษ์ออ
