ฝูจื่อหรงใช้มือตรึงศรีษะกลมไม่ให้ขยับ ผมสลวยสีดำขลับราวเส้นไหมนุ่มลื่นของเจ้าเว่ยที่ยังเปียกชื้นเล็กน้อยถูกปล่อยเป็นอิสระยาวจนถึงกลางหลังตัดกับผิวสีขาวผ่องทำให้ฝูจื่อหรงต้องสูดลมหายใจแรงขึ้น
เขาบดจุมพิตลงบนปากริมฝีปากอวบอิ่ม ยิ่งจุมพิตลิ้นของเขายิ่งร้อนจัดขึ้นทุกที เจ้าเว่ยรู้สึกลมหายใจเริ่มติดขัด จุมพิตเร่าร้อนของฝูจื่อหรงทำให้เจ้าเว่ยลืมตนอีกครั้ง เขาทำให้นางต้องการเขามากขึ้นทุกคราที่ได้ใกล้ชิด
ปากของเจ้าเว่ยสั่นน้อยๆ นางเรียนรู้ที่จะจุมพิตตอบกลับเขา นางทำให้เขาคลั่งจนกินไม่ได้นอนไม่หลับในคืนที่เงียบสงบไร้ร่างบางเคียงข้าง นางมีอิทธิพลกับจิตใจของเขามากขึ้นทุกวัน
ฝูจื่อหรงงอเข่าของเจ้าเว่ยขึ้น ให้เท้าเล็กสัมผัสบนที่นอน ก่อนจะปล่อยปากของนางให้เป็นอิสระ ลิ้นของเขาค่อยๆ ไล้เลียลงมาจนถึงแอ่งชีพจรเขาจูบเบาๆ ตรงนั้น ก่อนเลื่อนริมฝีปากและลากลิ้นลงมาดูดชิมความหอมหวานจากปทุมถันทั้งสองข้าง เขารวบ
