"ฝ่าบาทเข้ามาในห้องหม่อมฉันได้อย่างไรเพคะ" เจ้าเว่ยพยายามดันใบหน้าของคนที่ตั้งใจกินหน้าอกเธอจนทำให้จิตใจอันบอบบางเริ่มจะกระเจิดกระเจิงออกไปทุกที
"จื่อ....หรง" ฝูจื่อหรงเน้นเสียงหนักออกไปในขณะที่ลิ้นยังเลียปลายถันสลับไปมา
"ก็ได้ๆ จื่อหรงท่านเข้ามาได้อย่างไร" เจ้าเว่ยถามเสียงเบากลัวคนภายนอกจะได้ยิน มือเล็กไม่ยอมแพ้ยังพยายามดันศรีษะหนักอึ้งของบุรุษผู้รุกรานออกจากอกของตนเอง
"ข้าหรือ" เขาเงยหน้ามองใบหน้างดงามเย้ายวลของนาง แววตายังเปี่ยมไปด้วยความกระหาย พอใจที่เจ้าเว่ยเรียกเขาอย่างสนิทสนมเช่นนี้
"ก็ใช่น่ะสิ ไม่ใช่ท่านแล้วจะใครที่กำลังนอนทับข้าอยู่ หนักจะตายอยู่แล้ว" เจ้าเว่ยพยายามทำเสียงเขียว ไม่สนใจนิ้วมือเรียวที่ยังตั้งอกตั้งใจขยำหน้าอกของเธอไม่ปล่อย
"ไม่เห็นมีสิ่งใดน่าสงสัย ข้าก็เพียงเดินเข้ามา" มือหนาของฝูจื่อหรงลูบไล้ร่างกายนุ่มนิ่มของเจ้าเว่ยราวกับเป็นเจ้าของร่างน้อย
"ท่านจะมากเกินไ
