“เจ้าจะใส่หรือจะเปลือย” เขากล่าวเสียงต่ำ ให้ทางเลือกแค่สองทาง
เจ้าเว่ยเบิกตาพ่นลมออกมาจากปากอย่างแรง มองชุดบางสีขาวอย่างชั่งใจ
แม้ตาเต้นี่จะเห็นร่างกายเธอจนทะลุไปถึงกระดูกแล้วก็ยังรู้สึกอายมากอยู่ดี แต่มีอะไรบังแม้จะบางก็ยังดีกว่าเปลือยกายล่อนจ้อนล่ะกัน
“ใส่ก็ได้เพคะ”
รอยยิ้มบางๆปรากฏบนหน้าอย่างผู้มีชัยเขาดึงผ้าห่มที่เธอใช้คลุมร่างออก และเป็นฝ่ายแต่งกายให้เธอด้วยตัวเอง
สัมผัสของเขาต่อร่างกายของเธอช่างดูคุ้นเคยยิ่งกว่าสามีภรรยาเสียอย่างนั้น
เมื่อใส่ชุดคลุมให้เจ้าเว่ยเสร็จ เขาถอดเสื้อคลุมออกจากร่างแกร่งเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ตนเองทันที
เจ้าเว่ยปรายตามองเพียงแว๊บเดียวก็ต้องหลับตาลง ใจก็เสียดายอยู่บ้าง คนอะไรรูปร่างดีชะมัดแต่เธอจะมองและปล่อยให้จอมหลงตัวเองอย่างเขาได้ใจเป็นอันขาด
ชายหนุ่มคงใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้วเมื่อนางรู้สึกได้ว่าเขาล้มตัวลงนอนด้านข้าง
เจ้าเว่ยลืมตา พยายามกระเถิบกายห่าง
