“เป่าแผลเพคะมันแสบอ่ะ” เจ้าเว่ยตอบเรียบเรียบ ปากน้อยพยายามเป่าลมออกไป
ฝูจื่อหรงกระแอมแล้วดึงเท้าเล็กขาวเนียนเข้ามาแล้วก้มลงเป่าลมลงไปที่บาดแผลแผ่วเบา
“ฝ่าบาท” เจ้าเว่ยตะลึงใบหน้าแดงไปจนถึงใบหู เมื่อไม่นึกฝันมาก่อนว่าฮ่องเต้มักมากป่าเถื่อนจะแสดงกิริยาไม่ถือตัวอ่อนโยนเช่นนี้
บรรดาหมอหญิงรีบก้มหน้าต่ำ สิ่งที่ฝ่าบาทกระทำต่อแม่นางผู้นี้ แม้แต่สามีภรรยาก็หาได้ยากยิ่ง พวกนางใบหน้าแดงราวสีชาด
“ดีขึ้นมั๊ย” ใบหน้าหล่อเหลาเงยขึ้นถาม เจ้าเว่ยเผลอสบสายตาล้ำลึกโดยไม่รู้ตัว จิตใจอ่อนยวบลงหลายส่วน เพ่งมองใบหน้าคมอย่างเผลอไผล ราวกับเวลากำลังหยุดอยู่ตรงนี้
เหตุใดเขาจึงเป่าแผลให้เธอด้วยความอ่อนโยนเช่นนี้
ฝูจื่อหรงมองลึกเข้าไปในดวงตากลม ใบหน้าเล็กนวลเนียนเบื้องหน้าบัดนี้กลายเป็นสีแดงไม่เว้นแม้แต่ใบหู มุมปากกระตุกขึ้นด้วยความเอ็นดู
“เรารู้ว่าสตรีทั่วแคว้นต่างหลงใหลในใบหน้าของเรา ไม่เว้นแม้แต่เจ้า คืนนี้
