คืนนั้นหลังจากแก้เผ็ดอาจารย์ตัณหากลับเสร็จ เราทั้งคู่ก็พากันกลับห้อง
ตลอดเส้นทางที่ฉันกับเขาพากันเดินสลับกับวิ่งแข่งกันกลับหอพักนั้นปูด้วยเสียงหัวเราะแบบไม่เกรงกลัวว่าจะมีใครมาเจอเข้า และการได้เป็นส่วนหนึ่งของ JOKER มันดีอย่างไรรู้ไหม?
มันทำให้รู้ว่าระหว่างเราจะไม่มีเรียกปิดบังกันอีกต่อไปยังไงล่ะ...
“ฮ่ะๆ เดี๋ยวสิ รอด้วยฉันวิ่งไม่ไหวแล้ว”
ฉันบอกคนตัวสูงซึ่งวิ่งนำหน้าขึ้นบันไดไปก่อน โดยเกาะอยู่กับราวจับเพื่อพักเหนื่อย และนั่นจึงทำให้เจ้าของใบหน้าตัวตลกในสภาพเปียกปอนไม่แพ้กัน ยอมลงเดินย้อนลงบันได้เข้ามาหา
“อืดอาดจังเลยนะ...” เขาว่าทั้งที่หน้ายังยิ้ม แต่ก็ใช่จะเปิดโอกาสให้ฉันต่อปากต่อคำเสียเมื่อไหร่
เมื่อ ‘เกอร์’ หรือ ‘JOKER’ ตัดสินใจใช้มือช้อนตัวอุ้มฉันขึ้นแนบอกแบบไม่ทันให้ตั้งตัว ด้วยความตกใจกับการกระทำปุบปับดังกล่าวพานให้ต้องโผเข้าสวมกอดรอบคอเขาไว้แน่น
เขาไม่ได้พูดอะไร แต่รีบเร่งฝีเ
