“อาหย่ง นี่ย่าเอง เปิดประตูให้ย่าทีเถิด” สองสหาย? หันหน้ามองกันอย่างตกใจ หากว่าฮูหยินเฒ่าเข้ามาพบพวกเขาสองคนอยู่ในห้องด้วยกัน จะต้องเกิดเรื่องเป็นแน่
ต้องหลบ ต้องรีบหลบ!
“หวังหย่ง หาที่ซ่อนเร็วเข้า” มิรู้เพราะลนลานหรือว่าอันใด แม่ทัพใหญ่ของแคว้นจึงรีบวิ่งหาที่ซ่อนเสียจนวุ่นวาย
“ท่านจะซ่อนทำไม่เล่า! ข้าต้องซ่อน”
“จริงด้วย…มาในนี้เถิด” เมื่อได้สติคืนมา หวังหย่งก็รีบพาหลี่น่าไปซ่อนใต้เตียงนอน ก่อนจะดึงชายผ้าคลุมเตียงลง จนปิดใต้เตียงมิด
“อาหย่ง ตื่นแล้วหรือยัง”
“ขอรับท่านย่า ท่านย่ามีสิ่งใดหรือ จึงมาปลุกข้าตั้งแต่เช้าเช่นนี้” ชายหนุ่มเปิดประตูให้ผู้เป็นย่าเข้ามาในห้อง
“ย่าเพียงจะเอายาบำรุงมาให้ ช่วงนี้เจ้าทำงานหนัก ว่าแต่เหตุใดสำรับของเจ้า จึงมีถ้วยและตะเกียบถึงสองชุด”
“อึก! เป็น เป็นการสาธิตกุลยุทธ์ทางการทหารขอรับ จะได้รู้- รู้ว่ายามทานข้าวกับศัตรูต้องทำอย่างไร” หลี่น่าที่ได้ฟังเหตุผล
